De Omleiding 2.

Klikken op de foto en u kunt m'n geest zien staan achter het raam...



Files zijn gemaakt om vanzelf op te lossen, als ge lang genoeg wacht. De weg die dat vriendelijk waterdragende heerschap ons wees om vlugger op onze bestemming te komen, klopte maar ten dele. Moesten we die weg gevolgd hebben, zaten we nu nog vast in de modder van een bouwwerf.
Want de weg liep daar dood. Misschien was het de bedoeling om ons in het beton te begraven hé? Wie zal het zeggen? We mogen God danken dat z'n wegen ondoorgrondelijk zijn. Satan zal nog een beetje moeten wachten op onze zieltjes.
De eerste druppels beginnen te vallen, de weergoden laten ons in de steek, zo te zien. Ik begrijp de horecamensen aan de kust, die klagen dat de weersvoorspellingen nooit kloppen. Maat 't werkt ook in omgekeerde richting. Ze voorspellen warm weer met een klein briesje. Hupsakee, iedereen in de auto en naar de kust, waar zon, zee en strand op ons liggen te wachten. Om tot de conclusie te komen dat we evengoed thuis onder de douche kunnen staan. Gezien we dan even nat zullen worden. Vraag aan de eerste beste boer welk weer het wordt en die zal na consultatie van z'n natte vinger in de lucht, perfect kunnen zeggen vanwaar de wind komt en wanneer ge uw paraplu moet bovenhalen.
't Is halféén, de honger begint te knagen. Joke kent een afspanning waar ge lekker kunt eten. Ik vertrouw op haar kennis, want 't is jaren geleden dat ik hier nog geweest ben en Zeebrugge gaat mee met z'n tijd. Ik herken nauwelijks nog iets, laat staan dat ik de weg nog weet? Maar m'n geheugen zal wel terug komen, hoop ik stilletjes toch.
De gerestaureerde hoeve, waar ooit de Oude Belgen de slag van Zeebrugge gewonnen hebben, heet heel toepasselijk “ Boerenhof “. Hoe verzinnen ze het hé? Maar ik zou de waarheid geweld aan doen, moest ik zeggen dat het niet goed was. Het was verdomme goed, lekker en te veel. Een aanrader zijn de ribbekes. Als die uit de borst van Adam moesten komen, dan zou dat ventje als een pudding inéénzakken. Voor de prijs die ge in 't Boerenhof betaald, kunt ge ze zelf niet klaarmaken. En als ex-kok kan ik het weten.
Het regent, maar 't kan me geen barst schelen. Ik geniet van m'n gezelschap en van de garçon die om de haverklap een mop komt vertellen. Da's pas leven, ergens komen waar ge u thuis voelt, zonder vervelende mensen die denken dat ze het warm water uitgevonden hebben. Ik begin te begrijpen waarom ik mij aangetrokken voel tot Zeebrugge, spijts m'n herinneringen aan een vervloekte jeugd. 't Is de mentaliteit van de West-Vlaming die het 'em doet. Dat joviale van laisse-moi vivre ma vie. De echte boergondiërs zitten in West- Vlaanderen. Die van Antwerpen mogen zeggen wat ze willen. Misschien is dat de reden dat ik zo gesteld ben op het gezelschap van pater Erik, 't is ook een West-Vlaming.
Maar de plicht roept ons en we zijn hier niet gekomen om eens lekker te tafelen. Nee, we zijn op expeditie, op missie als het ware. We gaan het Woord Gods verkondigen hier in Zeebrugge. We waren goed op weg, was het niet dat we plots voor een open brug stonden. Is het een open of een gesloten brug? De bareel is naar beneden maar de brug is naar omhoog getakeld. Ik ben er nog niet uit, 't is iets om over na te denken. Er zijn drie mogelijkheden. Of we wachten tot we door mogen rijden en dat kan een dik uur duren, gezien de grootte van zo'n zeeschip. Of we trekken er ons niets van aan en we vlammen los door diene bareel, in het beste geval zijn we dan op weg naar China en omliggende landen. In het slechtste geval, is dit de eerste Mercedes, die een poging doet om op water te rijden. Of we maken rechtsomkeer en proberen via een ander weg tot in het centrum te geraken. Ik laat het wijselijk aan Joke over, per slot van rekening is het haren Mercedes en ben ik maar passagier hé? Ze besluit het laatste en het meest voor de hand liggende. We draaien om en alle wegen leiden naar het centrum van Zeebrugge. Waar de tijd bleef stille staan en de rust nog in de ware zin van het woord gebruikt wordt. 't Is hier zo rustig, in niets te vergelijken met een lawaaierige stad als Antwerpen. 't Is hier even rustig als op het “ Schoonselhof “ ons aller bekende kerkhof in Hoboken. M'n thuishaven of wat er moet voor door gaan. Terwijl ik dit zit te schrijven, denk ik er aan hoe m'n leven er volledig anders zou uitgezien hebben, moest ik hier in Zeebrugge gebleven zijn. 't Is een haat- liefde verhouding.
Tegenstrijdige gevoelens borrelen op als ik voor het huisje sta, waar een deeltje van m'n jeugd zich afspeelde. Nee, zeg ik tegen Joke, die een foto wil nemen van mij met op de achtergrond die vervloekte plaats. Ik kan het niet, is het niet genoeg dat m'n geest hier al vertoeft? Wat later zou blijken, toen we de foto's bekeken...

©GoNo
Foto Joke Peeters