't Leven is een Rolleke WC-Papier

't Leven is een Rolleke WC-Papier


Hij kende haar niet persoonlijk. Althans vvorlopig nog niet.Hij kende haar alleen van naam, maar wist hoegenaamd niet hoe ze er uitzag. 't Was ook nog te vroeg. Hij kon toch moeilijk nu al een afspraak met haar maken, omdat hij nieuwsgierig was hoe ze er uitzag. Ze hadden elkaar leren kennen via de “ Dag Allemaal”, een weekblad voor vrouwen. Alhoewel hij er van overtuigd was, dat de mannen het ook lazen. Maar dan op 't toilet, als niemand het zag.
Hij was benieuwd hoe het verder ging evolueren, 't was afwachten geblazen, want één ding had hij geleerd: in het opbouwen van een relatie mag je niet te snel gaan. Anders loopt het uit op een desillusie langs beide kanten. Maar hij had geduld, de weg was nog lang en als het lukte zou de beloning des te groter zijn. 't Is aan de meet dat ze de blommekes geven. Maar een e-mailtje was ruimschoots voldoende. Was zij de ware, waar hij zolang op gewacht had ? Hij wist het niet, nu nog niet. De tijd zou raad brengen en het uitwijzen. Niets overhaasten, alles op z'n tijd.
Er waren inderdaad punten die hem aanspraken in haar, gemeenschappelijke interesses, 't wa soms te mooi om waar te zijn. Z'n wantrouwen stak weer de kop op, hij leerde het nooit. Hoeveel keren was het al misgelopen ? Hoeveel keren dacht hij de ware gevonden te hebben ? 't Moet ook van weerskanten komen hé ? Maar deze keer zou het anders worden, deze keer ging het lukken. Nam hij zich voor. Zou ze niet afknappen op z'n uiterlijk ? Verdomme, zei hij tegen zichzelf, stop nu toch eens met al die negatieve gedachten. Carpe Diem, God schept de dag en de boerin de soep.
De avond viel, het enige geluid kwam van al die tv's die hun reclame aan het spuien waren.Om het kwartier. Om gek van te worden. Hij zette de King op en luisterde naar “Are you lonesome tonight...”. Niet bepaald een liedje om een vrolijk humeur van te krijgen, maar 't gaf een zekere troost dat zelfs Elvis soms eenzaam was en moederziel alleen gestorven is op z'n wc-pot. Hij grinnikte bij de gedachte alleen al, hij zag zich al zitten op zijn wc-pot met het laatste velletje wc-papier in z'n hand. Z'n laatste gedachte zou zijn: met wat kuis ik m'n gat af ? En toen blies hij z'n laatste adem uit in 't besef dat 't leven stinkt en z'n achterwerk ook. Voilà, van zulke gedachten fleurde hij op en schoot in een luide lach. Ach, dacht hij, zelfs al wordt het niets, we blijven lachen. Waarna hij zich naar de wc repte om een nieuwe rol te hangen. Ge weet maar nooit hé ?

©GoNo