Somber als de nacht......

Ik probeer wel te lachen, het positieve er van in te zien, maar 't valt me moeilijk. Ik zou m'n trots moeten opzij kunnen zetten, naar het ocmw moeten stappen en een overbrugging vragen. Maar zolang ik nog wat spaarcentjes had, leek me dit niet verstandig. Ik dacht er wel te komen. Nu zijn ze op en ik heb nog steeds gene dop. Ik vraag me af waarom ik twee jaar m'n best gedaan heb, om dan nog niet in orde te zijn.
Ze hebben me weer eens liggen gehad, ik had beter moeten weten en m'n eigen weg moeten zoeken. Zonder afhankelijk te zijn van iemand. Zonder te rekenen op de competentie van mensen die er hun broek aan vegen. Maar gedane zaken nemen geen keer. M'n hout is op, dus kan ik ook geen pijlen meer maken. Ik moet proberen nog een week te overleven, in de hoop dat mijne dop gestort wordt. Volgens de bond. Anderen kunnen op familie of vrienden terugvallen, ik niet.....'t Is triestig als men sombere gedachten heeft.
Ge probeert er tegen te vechten, maar ze zijn sterker en met veel. In anderen vermaken ben ik een crack, maar 's avonds en 's nachts ben ik maar een clown zonder masker. Een clown die soms zijn tranen de vrije loop laat, want niemand kan het zien. Alleen m'n kat schuurt tegen mijn benen, alsof ze wou zeggen: “ ik hou van jou.....”Maar een knuffeltje mag ik haar niet geven, dat wil ze niet. En soms verlang ik naar iemand, die mij eens vastpakt, die eens door m'n haren streelt, die naar mij wil luisteren. Die mij wat moed inspreekt.
Ik heb nooit van de herfst gehouden, het doet mij teveel denken aan de herfst van een mensenleven. Weten dat het aftellen is begonnen, dat er geen weg terug is. De avonden duren te lang en ik heb teveel tijd om over alles na te denken. Een tv die op de achtergrond staat te spelen, voor wie of wat, 'k weet het niet. Of toch.
Het gevoel dat ik niet alleen in huis ben. Maar 't zegt me niets......
Ik voel me langzaam maar zeker afglijden tot het niveau, waar ik zo'n schrik van heb. Terug in een sociale isolatie geraken, de mensen laten voor wat ze zijn. Geen behoefte meer hebben om nog contact met iemand te hebben, gewoonweg mij opsluiten in m'n zelfgeschapen wereldje. Bezoek krijg ik bijna nooit, en soms is een mens al eens blij dat hij iemand ziet, al was het maar om te bewijzen dat hij/zij nog leeft. De muren spreken geen taal, de enige taal die ze spreken zijn de foto's die mij aanstaren. Ze zeggen alles en niets. Stille getuigen van vervlogen tijden. Stille getuigen van herinneringen. Maar daar dienen ze voor. 'k Vraag me af aan wat ik, als m'n uur gekomen is, zal denken. Aan die foto's ? Aan degenen die ik gekend heb ? Of zal ik aan niets denken, blij dat het achter de rug is ? Sombere gedachten, komende uit een somber brein.
Slaappil pakken, vergeten dat ik nog leef, vergeten dat deze wereld bestaat. Tot er een dag komt, dat ik alle pillen ineens zal innemen, in de hoop van nooit meer wakker te moeten worden......

©GoNo