Een mens is heen gegaan......

Een mens is heen gegaan.....


Ze ligt alleen op een kamertje, uitgeteerd en moegestreden. De hoop om nog te genezen, heeft ze al lang opgegeven. De dokters hebben alles geprobeerd en haar letterlijk volgepompt met allerlei nieuwe farmaceutische middeltjes. ’t Mocht niet baten. Haar weerstand was gebroken, de rest van haar o zo tengere lijf ook.
Ze telt de uren, de minuten die haar scheiden van het onherroepelijke. Hoe zou het
zijn, denkt ze? Zou het pijn doen of zou het in haar slaap gebeuren?
Wat zouden haar laatste gedachten zijn? Of zouden er geen gedachten meer zijn?
Wat is er hierna? Zou die hemel of die hel echt bestaan?
De hel had ze hier al gekregen, dus kon er alleen nog maar een hemel zijn. Of niet?
Ze probeerde op haar zij te gaan liggen om naar buiten te kunnen kijken. De zon strooide haar eerste stralen in ’t rond en ’t zou een mooie dag worden. De lente, die alles in de bloei en de groei zou zetten, maakte haar triomfantelijke intrede. Met een koor van kwetterende en schetterende vogels als begeleiding. Een symfonie van de wedergeboorte der natuur.
’t Leven zit toch raar in elkaar, dacht ze. Er trad een soort van berusting in haar op. Wat komen moest, zou komen.......niets aan te doen. Kon ik maar zijn zoals de natuur en ieder keer opnieuw beginnen te leven als de lente. Samen kwetteren met de vogels in de lucht, samen met de bloemen ontluiken, samen met de bomen en planten groeien.
Kijk, een vogeltje zet zich neer op haar vensterbank en trippelt heen en weer. Alsof het wil zeggen: kijk naar mij......Ze kijkt er naar en een flauw lachje speelt om haar mond. Het vogeltje kijkt met een trieste blik naar haar en kwettert troostende woorden, die alleen zij kan verstaan. Ze voelt nog eenmaal de warmte van de zon, ze hoort nog eenmaal de geluiden van de natuur......voor ze afglijdt in een diepe duisternis, waaruit ze nooit meer zal ontwaken.
’t Is even stil buiten, de natuur zwijgt, de tijd staat even stil uit eerbied voor een mens die heen gegaan is........

©GoNo