Vondelpark......
Herinneringen uit m'n jeugd.......Deel 2.
Bij den troep.......( wat voorafging...)
Op 3 december 1973, kreeg ik m'n oproepingsbevel. Ik was 18 jaar geworden in april van hetzelfde jaar en de enige mogelijkheid om uit die vicieuze cirkel van home's en gestichten te geraken, was binnen gaan bij 't leger. Veel verschil maakte dat voor mij toch niet, daar ik al heel m'n zogenaamde jeugd, kadaverdiscipline gewoon was.
Of toch, er was één puntje verschil, van 't moment dat je bij den troep was, werd je aanzien als volwassene en viel je bijgevolg niet meer onder het toezicht van die alomtegenwoordige jeugdrechters.
Het moment dat ik m'n bevel kreeg om de wapens te leren hanteren voor het vaderland, kwam voor mij als een godsgeschenk uit de hemel. Ik verbleef in het RijksOpvoedings-en Oriëntatiegesticht in Mol. Kortweg R.O.O.G.........
Ik zat er tussen de echte criminelen, jongens die er zaten voor verkrachting, roof, diefstal, en zelfs moord. Mijn misdaad was dat ik het afgebold was in dat Franstalige home en de wijde wereld wou zien. De wijde wereld had ik rap gezien en eindigde bij de marechaussee van Amsterdam. Kon ik weten dat ze die dag een razzia gingen houden in het Vondelpark. Alles was er rustig en peace-vol, make love not war, weet je nog wel? Ineens liep het er vol met paarden en bijbehorende klabakken. We konden geen kant meer uit en waren dat ook niet van plan, we dachten het gaat wel over en ze hebben waarschijnlijk niets anders te doen. Ik was er gerust in, want ik sprak al een aardig mondje Hollands met Amsterdams accent. Af en toe ging ik helpen in een kroegie op den Dam om in m'n levensonderhoud te kunnen voorzien. Ik deed er de afwas, maakte tosti's en zelfs mosselen, kortom, ik was een graag geziene gast in dat bruin café, dat stampvol anarchisten zat en de wereld ging veranderen onder de leiding van Ché Quevara en andere Marxisten. En ik, als jonge voortvluchtige, laafde mij aan hun alwetende kennis en sloganeske vertoningen. Wist ik veel toen......
O nee, ik was niet van plan ooit nog een voet in België te zetten, 'k had er niks meer verloren en zonder mij zou het boeltje ook wel blijven draaien. Naar familie moest ik niet omzien, want die hadden mij al jaren geleden verstoten en een zwart schaap blijft een zwart schaap hé? Tot op het moment van die inval in het Vondelpark. Ik voelde instinctief dat het fout liep, maar zoals m'n bomma altijd zei: eerst afwachten en dan reageren hé......
Iedereen werd opgeladen in bussen, het leek wel een oorlogstafereel, stuk voor stuk gefouilleerd, benen en armen gespreid op zoek naar weet-ik-veel. Ze waren niet bepaald zachtzinnig en behandelden ons als langharig werkschuw tuig. Wat we in wezen ook waren, nu ik er over nadenk.........
©GoNo
Bij den troep.......( wat voorafging...)
Op 3 december 1973, kreeg ik m'n oproepingsbevel. Ik was 18 jaar geworden in april van hetzelfde jaar en de enige mogelijkheid om uit die vicieuze cirkel van home's en gestichten te geraken, was binnen gaan bij 't leger. Veel verschil maakte dat voor mij toch niet, daar ik al heel m'n zogenaamde jeugd, kadaverdiscipline gewoon was.
Of toch, er was één puntje verschil, van 't moment dat je bij den troep was, werd je aanzien als volwassene en viel je bijgevolg niet meer onder het toezicht van die alomtegenwoordige jeugdrechters.
Het moment dat ik m'n bevel kreeg om de wapens te leren hanteren voor het vaderland, kwam voor mij als een godsgeschenk uit de hemel. Ik verbleef in het RijksOpvoedings-en Oriëntatiegesticht in Mol. Kortweg R.O.O.G.........
Ik zat er tussen de echte criminelen, jongens die er zaten voor verkrachting, roof, diefstal, en zelfs moord. Mijn misdaad was dat ik het afgebold was in dat Franstalige home en de wijde wereld wou zien. De wijde wereld had ik rap gezien en eindigde bij de marechaussee van Amsterdam. Kon ik weten dat ze die dag een razzia gingen houden in het Vondelpark. Alles was er rustig en peace-vol, make love not war, weet je nog wel? Ineens liep het er vol met paarden en bijbehorende klabakken. We konden geen kant meer uit en waren dat ook niet van plan, we dachten het gaat wel over en ze hebben waarschijnlijk niets anders te doen. Ik was er gerust in, want ik sprak al een aardig mondje Hollands met Amsterdams accent. Af en toe ging ik helpen in een kroegie op den Dam om in m'n levensonderhoud te kunnen voorzien. Ik deed er de afwas, maakte tosti's en zelfs mosselen, kortom, ik was een graag geziene gast in dat bruin café, dat stampvol anarchisten zat en de wereld ging veranderen onder de leiding van Ché Quevara en andere Marxisten. En ik, als jonge voortvluchtige, laafde mij aan hun alwetende kennis en sloganeske vertoningen. Wist ik veel toen......
O nee, ik was niet van plan ooit nog een voet in België te zetten, 'k had er niks meer verloren en zonder mij zou het boeltje ook wel blijven draaien. Naar familie moest ik niet omzien, want die hadden mij al jaren geleden verstoten en een zwart schaap blijft een zwart schaap hé? Tot op het moment van die inval in het Vondelpark. Ik voelde instinctief dat het fout liep, maar zoals m'n bomma altijd zei: eerst afwachten en dan reageren hé......
Iedereen werd opgeladen in bussen, het leek wel een oorlogstafereel, stuk voor stuk gefouilleerd, benen en armen gespreid op zoek naar weet-ik-veel. Ze waren niet bepaald zachtzinnig en behandelden ons als langharig werkschuw tuig. Wat we in wezen ook waren, nu ik er over nadenk.........
©GoNo
gepost door GoNo | 12:18
0 reacties:
Een reactie posten
Aanmelden bij Reacties posten [Atom]
<< Homepage