Herinneringen uit vervlogen tijden........Deel 1

Herinneringen uit m'n jeugd. Deel 1

't Was in de vorige eeuw, in 1973 wel bepaald.
'k Was hulpkok in een home voor jongeren in Schaarbeek. Een home voor werkende en studerende jongeren van 12 tot 21 jaar. Overwegend Franssprekende jongeren, allemaal geplaatst door de jeugdrechter. Ik en nog 3 andere jongeren waren de enige Vlamingen in dit Franse bastion. En dat op een totaal van maar liefst 64 geplaatsten.
Vechtpartijen waren schering en inslag, tussen opvoeders en deze jongeren. De meesten kwamen hun wonden likken bij mij in de keuken, de enige plaats waar een beetje rust heerste.
Ik had de keuken uitgeroepen tot m'n persoonlijk koninkrijk, waar ik alleen de scepter en de pollepel zwaaide. Als het ware een mini-god in een mini-keuken, want de keuken was in de kelder gelegen en de enige verluchting waren de kelderroosters, die uitkwamen op de straatkant. Ge kunt u voorstellen in de zomer, toen er nog echte hittegolven bestonden, dat het zweten geblazen was en het zweet in stromen van m'n lijf afliep. Zoals reeds gezegd was ik hulpkok in die broeioven, om de eenvoudige reden, dat de zogenaamde chefkok veel te zat was om nog te kunnen koken, laat staan een serieus gerecht op tafel te zetten, zonder een paleisrevolutie te ontketenen.
Vroeger was dat heerschap koksmaatje geweest op één of andere Congoboot. Maar na de onafhankelijkheid van het toen nog Belgisch Congo, was hij er aan voor de moeite en is via een lange omweg in deze Foyer des Jeunes Travailleurs et Etudiants terecht gekomen.
'k Had er geen noemenswaardig probleem mee dat hij z'n roes uitsliep in z'n hoekje naast de frigo. Zolang hij me maar z'n gang liet gaan en zich niet bemoeide met m'n lucratieve handeltje. Dat ging van het verkopen van zelfgekochte frisdranken tot het maken van complete schotels op bestelling. Als de eerbiedwaardige directeur dit leest, zal hij pas beseffen hoe het komt dat er op 't einde van de maand nooit iets overschoot van het bestelde voedsel. Of dacht hij dat ik alleen kookte voor z'n familie en z'n vriendjes? Z'n mama, een echte adelijke dame, was al op jaren en sprak gebroken Nederlands met een Frans accent. Meermaals per week, werd ik 's avonds bij haar geroepen, om bij het nuttigen van een glaasje Rosé d' Anjou, naar haar escapades te luisteren. Ik kwam wonderwel goed overéén met haar en het was dankzij haar dat ik niet met m'n klieken en klakken buiten gevlogen ben. Want zij hield op de achtergrond de touwtjes in handen. Haar zoons, beiden directeur in dit home, moesten zich plooien naar de wensen van madame la comtesse. Ik niet, want ik hemelde haar pianospel zodanig op, dat horen en zien vergingen en zij, op haar gezegende leeftijd, aan het studeren sloeg. Dit om met het Kerstfeest een recital ten aanhore te brengen.
Verplicht voor iedereen en in 't biezonder gans haar adellijke familie. Ik lachte mij een kriek als ik het hoorde uit de mond van onze directeur. Hij moest eens weten......
Twee dagen voor de grote gebeurtenis, waarover heel Schaarbeek zou spreken, brak ze haar vingers toen ze het klavierdeksel erop kreeg. Van toeval gesproken. Maar geen nood, ze zou in plaats van een pianorecital, een zangrecital geven, wat in mijn ogen duizend keer erger was, gezien haar leeftijd en de krassen op haar stembanden.
'k Heb er die avond weinig van gemerkt omdat ik, na de zevende fles Rosé, al zo zat was als  een patat en 't mij geen fluit meer kon schelen of ze nu vals of niet vals zong.....

©GoNo