Laat het doek maar vallen

Het leven is niet altijd wat je verwacht
soms slaat het tegen met grote kracht
je gaat dan tenonder in ongelijke strijd
geraak je voor je het weet alles kwijt

denk je achter de wolken schijnt de zon
die donk’re wolken waar ’t mee begon
willen voorlopig van geen wijken weten
niemand luistert naar je hulpeloze kreten

je praat dan tegen een stomme muur
wordt krankzinnig op den lange duur
en ’s avonds bij ’t licht der volle maan
kijk je tegen een kil appartement aan

waar warmte alleen van de kachel komt
geen liefde van een lieve vrouw, verdomd
zelfs de kat komt niet schooien om brood
want die is nu al een paar maanden dood

je leven gaat in crescendo naar ’t einde toe
’t kan je niet schelen want je bent het moe
sleept je van de ene eenzame dag naar de ander
op tv kussen ze voor de zoveelste keer elkander

soms denk je ’t is nu genoeg geweest
nee, dit leven is voorwaar geen feest
maar m’n dood zal ik omarmen met een lach
blij dat ik dit aardse tranendal verlaten mag…

©GoNo