Het bloemenvrouwtje is niet meer

Maria, het oude bloemenvrouwtje, is niet meer. Een jaar na de dood van haar man is ze overleden in haar slaap. Ze was 83 lentes jong. Twee maanden geleden was er nog niets aan de hand, de dokter zei dat het normale ouderdomskwaaltjes waren. De laatste keer dat ik haar sprak, was enkele weken geleden toen ze op het kerkhof het graf van haar man onderhield. Af en toe onderhield ze ook de nevenliggende graven, gezien er nooit iemand kwam opdagen om het te doen. En het stond zo slordig, zei ze. Een graf dient men te onderhouden, niet alleen met Allerheiligen.
Ik noemde haar het bloemenvrouwtje om die reden, altijd in de weer met verwelkte bloemen die ze in de container deponeerde. Ze praatte tegen haar man, niet dat het veel hielp maar 't was een gewoonte, vertrouwde ze me toe. Bij leven en welzijn zei haar man ook al niet veel en nu nog minder. Hij was teruggekomen als krijgsgevangene en sedertdien was hij veranderd van een speelse jongeman in een norse zwijgzame vent. Voor de buitenstaanders althans, zij wist beter. Twee maanden na z'n vrijlating uit het concentratiekamp was hij op een nacht ingestort. Vertelde haar de gruwelijkste verhalen. Die zij amper kon geloven.
Maar met het verstrijken der jaren en de vele documentaires op tv, moest ze het wel geloven. Hij sprak er niet meer over, keek mee met haar naar de gruwel die hij zelf beleefd had. Z'n ogen vulden zich met tranen en hij deed er het zwijgen toe. Hij was een gebroken man, zij hield zich kranig. Kinderen wilden ze niet, die dienden alleen maar als kan kanonnenvoer. Hij kon het weten.
Het bloemenvrouwtje is niet meer, 'k vraag me af wie hun graf zal onderhouden. Want dat ze naast haar man zal liggen, staat als een paal boven water. Ik heb niet veel te spenderen maar een bloemetje van mij zal er op hun graf staan. Voor haar en hem, uit respect...

©GoNo