De wereld zit schoon in elkaar

Ze hebben hun ja-woord gegeven, gaan elkaar helpen in goed en slechte tijden, trouw tot de dood hen zal scheiden. De pastoor in de kerk zei dat alleen God hun huwelijk kan ontbinden. Met een preek er boven op. Mee inbegrepen in de prijs, want de orgelman moet toch ook betaald worden. Zeker na die bruidsmars die meer weg had van een trage vogeltjesdans. De vrouwen pinkten een traan weg, de mannen hielden zich stoer en de bloemenmeisjes gooiden bloemen op het rode tapijt. Daar dienen bloemenmeisjes nu eenmaal voor. De vader geeft z’n dochter weg, in de hoop dat rotverwende nest nooit meer terug te zien. Maar dat zegt hij niet, hij denkt het.
De bruidegom moet nu eindelijk van moeders rokken weg. Mag z’n versleten teddybeer meenemen, maar mama heeft al gezegd dat ze was en de plas zal komen doen. Zodat ze beiden met een gerust hart kunnen gaan werken. Hun huwelijksreis wordt betaald door beide partijen, de feestdis en de pastoor ook.
Ze hebben een grote feestzaal afgehuurd met een echt orkest. Geen dj die plaatjes staat te draaien terwijl hij naar de meisjes lonkt, maar een band die alle muziek aankan, behalve house & techno, maar da’s geen muziek zei opa. Als de Duitsers dat soort muziek moesten gespeeld hebben, hadden ze de oorlog met grote voorsprong gewonnen. En hij kan het weten, want in z’n kast hangt er nog een zwart uniform van de Oostfronters.
Ze rijden met een sliert limousines naar het stadhuis, waar alles voor de wet nog eens overgedaan zal worden. De schepen die het huwelijk moet voltrekken kent er wat van, want is zelf al drie keer getrouwd. En evenveel keren gescheiden. Wat hem telkens een flinke hap uit z’n parlementaire vergoeding heeft gekost. Hij kan geen vrouwen meer zien en is heimelijk verliefd op Oscar van de plantsoendienst. Maar Oscar die met moederlijke liefde de planten en struiken aan het stadhuis vertroetelt, heeft een oogje laten vallen op Jean van de vuilkar.
De schepen haspelt met een grijnslach de wettelijke artikels af, met z’n mensenkennis ziet hij nu al dat dit niets gaat worden. Huisje, boompje en een pak schulden denkt hij. Een proficiat, een glaasje nepchampagne en ’t is al aan het volgende bruidspaar. Een schijnhuwelijk tussen twee mensen die elkaars naam op een papiertje geschreven hebben in geval ze hun eigen naam zouden vergeten zijn. Maar ze zien elkaar graag en da’s toch ook al iets. In z’n geboorteland zitten er nog drie vrouwen te wachten op het geld dat hij zou opsturen. Hij heeft het hen met de hand op het hart beloofd. Z’n toekomstige vrouw zal zeker geen bezwaar hebben dat hij z’n familie onderhoudt, per slot van rekening maakt ze nu ook deel uit van z’n cultuur hé?
Een tienermeisje van amper zestien staat ook te wachten. Met dikke buik. Pil vergeten en condoompje scheurde op het slechte moment. Dat heb je met die dingen uit de Aldi. Kan gebeuren. De slungel met acné staat er hulpeloos bij, dat belooft voor die baby. Maar ze hebben toelating van de jeugdrechter en de ouders. Voorlopig gaan ze bij haar ouders wonen. Die hebben ruimte genoeg. En ze moet haar studies afmaken. Heeft ze beloofd.
Maar ieder verwerkt deze heuglijke dag op een andere manier, niemand spreekt over de toekomst, terwijl ze allemaal wel weten dat het geen rooskleurige zal worden. Ze hebben allemaal één ding gemeen: ze zijn gemeen.
Het meisje van zestien weet niet eens wie de vader is van haar kind.
Het schijnhuwelijk houdt geen steek, want de man is een bigamist die een valse naam opgegeven heeft.
En het koppel waar dit verhaal mee begon, hebben zoveel geheimen dat ze op de kortste keren uit elkaar zijn.
De schepen van huwelijksvoltrekkingen is de wanhoop nabij omdat z’n liefde niet beantwoord wordt. Hij denkt erover om in het klooster te gaan, want ze hebben hem wijsgemaakt dat daar ergens een lieve Sint zit. En de Zwarte Pieten mogen er ook wezen.
In ’t slechtste geval zit hij diep in een zwart gat. En ik? Ik denk dat de wereld toch schoon in elkaar zit…

©GoNo