Nostalgie van de bovenste plank...

't Is drie uur 's nachts, het regent en ik heb de neiging een kaars voor m'n raam te zetten. Want anders blijft Robke de Nijs zagen. Ik probeer een bladzijde te schrijven voor m'n bestseller die nog geboren moet worden. Maar 't is moeilijk om mij te concentreren met dat getik op m'n ramen en het gekweel van die nederlandstalige smartlappenzangers en dito zangeressen. En of ik nu wil of niet, ik zing die verdomde liedjes nog mee ook. Nostalgie van de bovenste plank en ieder liedje roept wel een verloren gewaand beeld op. 't Is zo'n beetje als bij de dood van een zanger, waarbij men plotseling denkt hoe vergankelijk dit leven toch is. Vandaag leven we en morgen zijn we dood. Zo vlug gaat het.
Elvis is ook al meer dan dertig jaar dood. John Lennon, wie is dat ook al weer? En al die beroemde acteurs, waar we zo naar opkeken? Als ik nu zo'n klassieker op tv zie, dan denk ik wat een oubollig gedoe. Wat een gezaag, hoe de mensen daar voor betaalden, is me een raadsel. En toch was ik ook fan van sommige acteurs.
Clint Eastwood als Dirty Harry. Charles Bronson, Yul Brunner, zelfs een Telly Savalas met z'n kale knikker en z'n lolly's konden m'n goedkeuring wegdragen. Om dan nog niet te spreken van al dat vrouwelijk schoon, die meer verborgen dan ze lieten zien. Waar men in de etalages van de cinema's een stuk zwarte tape over kleefde, omdat Ursula Andress haar stijve tepels doorheen haar wit badpak priemden. Tot de opkomst van ene Emmanuelle, Sylvia Kristel in volle glorie. Niemand heeft haar films gezien, maar iedereen kent haar. Zo'n beetje als de Pin-upclub waar ons aller Wendy van Wanten haar debuut maakte met het voorlezen van zwoele kijkersbrieven. Iedereen sprak erover en weer had niemand het gezien. Hoe preuts was Vlaanderen toch hé?
Ik herinner me nog een pastoor die vanop z'n kansel tekeer ging tegen dat goddeloze en verderfelijke, dat volgens hem de ondergang van de kerk betekende. Men kon toch niet zomaar 2000 jaar van normen en waarden opzij schuiven? Jawel, dat kon men wel en de kerk was in vrije val. De gouden jaren zestig en zeventig waren in opmars en niet te stuiten. De Vietnamoorlog werd veroordeeld, de flower-power en San Fransisco en Make Peace No War kregen navolging over heel de wereld. Het spirituele ging men zoeken in het verre Indië. Ravi Shankar, George Harrison, zelfs ene Bob Dylan tapten allemaal uit hetzelfde vaatje. Ze zetten zich af tegen de gevestigde maatschappij, met haar voorbijgestreefde normen en waarden, opgelegd door een Kerk die al lang geen Kerk meer was, maar een instrument om de bevolking uit te zuigen en nog dommer te houden dan ze al was.
Diezelfde protestzangers, die het kapitalisme verguisden en fervente aanhangers waren van Che Quevara, zijn nu allemaal multi-miljonair en leven in kasten van villa's, met meerdere Rolls-Royces voor de deur. Als ze al niet gestorven zijn wegens een overdosis drugs.
Ik kijk door m'n raam, 't regent nog altijd. De goden laten hun tranen de vrije loop, er is niets veranderd in deze wereld. Er worden geen lessen getrokken, de wereld draait en draait, immer rond haar as. En op de radio zingt Urbanus dat de wereld om zeep is, da's ook toevallig. Ik vraag me af of het Sunlightzeep is. Ik zie plots die grote reclame van Coca Cola, met er naast reclame voor Sunlight. Wat bij mij steevast het beeld opriep van iemand die na het drinken van cola zijn of haar mond moest spoelen met zeepsop. Om daarna een Marlboro op te steken, want zo'n cowboy was toch stoer hé?

©GoNo