Morgen is Alles Beter

Hij zit er wat beteuterd bij, kan het haast niet geloven. Die twaalf jaren zijn voorbijgegaan, alsof het maar enkele uren zijn. Morgen is de grote dag. Hij kijkt nog eens rond, wil de kamer voorgoed in z'n geheugen prenten. Twaalf jaren van z'n leven weggegooid. Psychiatrisch geval, noemen ze hem.
Om de zes maanden een evaluatie, waarvan de uitkomst al op voorhand vaststond. Die heren en bij uitzondering ook wel eens dames, van de Commissie ter Bescherming van de Maatschappij, bogen zich met quasi wetenschappelijke interesse, over z'n dossier. Alles kwam aan bod, van z'n drugsverleden tot z'n internering in 1997.
Z'n advocaat pleitte een verloren zaak. Na alle kansen die hij gekregen had, viel er nog weinig te pleiten.
Uitkeringen van ziekenkas, werkloosheidsvergoeding, ja tot zelfs het kindergeld ging op aan z'n verslaving.
Eerst een gokverslaving, dan een drugsverslaving, het kon niet op. De schuldenberg ook niet. Slechte vrienden, slechte jeugd, onbegrepen. Alle excuses waren goed. Voor de rechter ook. Op vraag van het OM was er maar één mogelijkheid meer over: internering. Met een beetje geluk zou hij vrij zijn na enkele jaren.
Twaalf jaren heeft z'n therapie geduurd. Maar nu is hij genezen verklaard door de alwetende psychiaters.
Morgen de Big Day. De laatste douche nemen, de klederen waarmee hij mee binnengekomen was aantrekken, alles binnen leveren en dan naar de griffie.
Eenmaal in de week zou hij zich moeten aanmelden in het Justitiehuis, waar men hem verder zou begeleiden bij z'n integratie in de maatschappij. De Staat verzorgt z'n patienten, toch op papier. Het enige wat er van hem verlangd wordt, is dat hij werk zoekt en zich houdt aan de probatiemaatregelen. Een hele waslijst van maatregelen.
Geen contact met z'n kinderen en ex-vrouw.
Geen contact met z'n oude vrienden.
Geen cafébezoek.
Geen drugs of alcohol.
Geen kansspelen, tombola of telefoonspelletjes.
Dat kan allemaal niet zo moeilijk zijn, hé Freddy ? Zei de maatschappelijke werkster. Hij beaamt het volmondig. Kan ook niet anders, wil hij niet nog eens zes maanden langer opgesloten blijven. Twaalf jaren zijn meer dan voldoende, daar zijn ze het allebei over eens. Morgen ging hij naar het Werk der Daklozen, een voorlopig onderdak voor ex-bajesklanten en mensen die hun leven terug op het goeie spoor wilden zetten.
Het had bloed, tranen en zweet gekost om hem daar binnen te krijgen. Zei de maatschappelijke werkster. Gezien zijn gerechterlijk verleden. Maar het was haar gelukt. En nee, ze verwachtte geen bedankje,hé Freddy, ze deed niet meer dan haar job. De rest moest hij doen. Gewoon in het gareel lopen en het zou wel lukken.
Natuurlijk, mevrouw Van Lotenhulle, zeker mevrouw Van Lotenhulle. Morgen zou alles beter zijn....
Maar mevrouw Van Lotenhulle, werk vinden op 51-jarige leeftijd, kan dat nog wel ? Wat hoor ik, Freddy, positief denken hé, waar een wil is, is een weg. En je moet je niet ongerust maken, het Justiehuis en het Werk der Daklozen zullen meehelpen zoeken. Of zit ge liever hier ?
Freddy wil niet slapen, klampt zich vast aan z'n vertrouwde omgeving, aan de regelmaat van z'n dagelijkse bestaan. Geen administratieve rompslomp, geen zorgen aan z'n hoofd van dit of dat te betalen. Gewoon z'n pilletjes nemen en wat werken in het atelier. Maar morgen begint het echte leven terug. Morgen is het Big Day, morgen zal alles beter gaan....

©GoNo