Ergens, is er een plekje.......

Gisteren, laatste dag van wat een mooi weekend was. De zon scheen alsof de zomer pas begonnen is en de herfst nog niet voor de deur staat. Ik maak me de bedenking waarom het niet altijd zo zou kunnen zijn. Gewoon zo'n 22 à 23°, meer moet dat niet zijn. België is een schoon land, maar 't moest overdekt zijn hé ? Wegens een teveel aan regen.
Maar niet getreurd, nog minder gezeurd. Met zulk een weer, is er maar één richting mogelijk om er eens tussenuit te knijpen. Nee, niet de kust waar men over de koppen kan lopen en ook niet de Ardennen, waar men het risico loopt om in één of ander communautair conflict te verzeilen.....
Signum, dat was de bestemming. De zon schijnt daar nog ietsjes anders dan in de rest van dit land. De ontvangst was, zoals gewoonlijk, uitermate hartelijk. 't Doet altijd deugd om eens onder mensen te vertoeven, die nog kunnen lachen. Daar wordt je niet beoordeeld naar kleur of ras, of religie of politieke overtuiging. Daar telt alleen wie je bent als mens. Da's ook de rijkdom van Huize Signum.
't Is altijd zo'n beetje het thuiskomen van de verloren zoon of dochter.Het gevoel erbij te horen, zalig toch ?
Ik had een goeie vriendin meegenomen, beter gezegd zij had me gevoerd naar deze oase van innerlijke en uiterlijke rust. Ze had het naar haar zin, wist niet dat er zo iets bestond en fleurde op, wat ook de bedoeling was. Eventjes weg van de stress, die het dagelijkse leven met zich meebrengt.
Ze zou een goeie kinderjuf zijn, gezien haar succes bij de kinderen, die haar amper op adem lieten komen. Waarvoor m'n dank. Waarom? Omdat die kinderen haar de afleiding boden, die ze zo hard nodig heeft.
Ik, van m'n kant, genoot van de aanwezigheid van de mensen om me heen. Het gezellig keuvelen, met een glaasje bier binnen handbereik, deed me goed. Het niveau was zo hoog, dat ik er aan dacht om op een stoel te gaan staan, kwestie van een beter overzicht te hebben en nog te kunnen volgen...
M'n gepensioneerde directeur heeft nog niets van z'n pluimen verloren, een serieuze discussie duurt welgeteld vijf minuten en dan steken de flauwe kul en de nonsens al de kop op. Maar 't doet deugd om eens goed te kunnen lachen met en bij vrienden.
Uren gaan snel in 't gezelschap van goeie vrienden, maar ik weet dat ik er steeds welkom zal zijn en 't is geen vaarwel, maar tot wederziens en wederhoren. En dan hoop ik dat hun zangvereniging, waarvan ik de naam kwijt ben, 'k zal ze maar als werktitel “ De kwetterende nachtegalen” geven, er ook zullen zijn.......Grapje, Rozemarijn & Co, grapje........

©GoNo