Dementie 2

Ze zit voor haar vensterraam, de sanseveria's iets uitéén geschoven, zodat ze beter de straat kan zien. De kat ligt op haar schoot te snorren, haar gerimpelde handen strelen hem zachtjes. Haar enige vriend, die haar nog rest. Ze is oud en verschrompeld, de lijnen in haar eens zo mooie gezicht, laten diepe sporen na.
Gisteren is ze weer gevallen, een halve dag heeft ze op de grond gelegen, hulpeloos. Niet bij machte om terug recht te krabbelen. Een moment dacht ze, dat ze ging sterven. Wat een nare dood, dacht ze. Tot de buurvrouw binnenkwam. Dokter erbij, ambulance ook. Maar 't viel nog mee, al bij al. Wat kneuzingen en een pijnlijke buil, maar dat zou genezen volgens de dokter. Maar eerst zou ze een paar dagen in observatie moeten, dat hoort zo bij ouwe mensen.....
Er was geen plaats op de spoedafdeling en met een taxi en de buurvrouw is ze naar huis gegaan. Schat van een buurvrouw, echt waar. 's Morgens is de sociale dienst langs gekomen, of het niet beter is of ze in een serviceflat zou komen wonen. Als ze de sociale assistente bezig hoorde, leek dit wel de hemel op aarde.
Naar de prijs moest ze niet kijken, want met haar staatspensioen kon ze zich dit gemakkelijk veroorloven.
En aangezien ze heel haar leven alleen was gebleven, kon ze gemakkelijk haar eigendom verkopen. Kandidaat-kopers genoeg, volgens de sociale dienst. Als ze eventjes de papieren wilde tekenen, de rest zou de sociale dienst wel afhandelen. En ze mocht zoveel bezoek ontvangen als ze zelf wilde, zelfs haar eigen meubeltjes kon ze in haar nieuwe flatje plaatsen. Als er plaats was, welteverstaan.
De buurvrouw komt binnen en spreekt haar bemoedigende woordjes toe. Niet twijfelen, ze zullen voor je zorgen. Zullen we de kat al in de plastieken kooi steken of heeft ze liever dat de kat nadien gebracht wordt ?
Ze weet het niet en vraagt zich bij momenten af wie toch die vriendelijke dame is, die naast haar zit en zo gezellig keuvelt?
Er stopt een ambulance voor de deur, een rolstoel wordt uitgeladen. Is er dan ergens een ongeval gebeurd, vraagt ze zich af. De bel gaat, de bel die ze al die jaren gehoord heeft, de bel die ze nooit meer zal horen.
Kom, zegt de buurvrouw, 't is tijd en de verplegers zetten haar zachtjes in de rolstoel. Wat een service, denkt ze. Wat een luxe. En m'n kat, vraagt ze. Die brengen we later, is het antwoord. Er maakt zich een zekere ongerustheid over haar meester. Ze probeert het te begrijpen, maar kan zich niet concentreren. De buurvrouw zegt dat alles in orde komt, maar wat moet er in orde komen ?
't Is een mooi gebouw, omgeven met bloemenperken. De rozen staan in volle bloei en het ruikt er heerlijk.
Ze ziet terrasjes met parasols, het lijkt hier wel een hotel. Ze wordt vriendelijk ontvangen en krijgt een tasje koffie met een chocolaatje. Dat lust ze wel. Ze zit in haar rolstoel op het terrasje, tussen de rozenstruiken, ze kan alles goed zien en haar verrimpelde handen strelen haar kat, die ligt te snorren......
Achter haar op de glazen deur staat er in koeien van letters : “ Huisdieren verboden.....”

©GoNo