Bereikbaar ? Nooit........

Een vriend vroeg me hoe het toch kwam dat ik nooit bereikbaar ben, als hij belt naar m'n gsm. Ik vroeg hem of het normaal is dat ik dag en nacht bereikbaar moet zijn voor iedereen. Ben ik zo important dat ik een ganse dag met zo'n mobieltje ( zoals de Hollanders dat zo mooi zeggen ) aan m'n oor moet lopen ?
Ik baal nu al, als ik in bus of tram, getuige mag zijn en meehoren met al die rinkelende mobieltjes. Ik heb lak aan die nietszeggende conversaties, wat kan het mij schelen of de patatten al op 't vuur staan of dat de kleine z'n diaree al minder is ? Het lijkt wel of gans de wereld niet meer zonder dat speelgoed kan.
Wat kan er zo dringend zijn, dat ik op m'n werk gestoord moet worden ? Als de wereld vergaat, zal ik het wel zien hé ? Men hoeft me niet op te bellen om mij dit kond te doen. Vroeger bestond zo'n draagbaar onding niet eens. Waren de mensen dan ongelukkiger ? Nee, voor mij hoeft het niet, ik heb alleen zo'n mobieltje nodig als ik met m'n brommer wegrijd. In geval van nood. Daar dient het voor, niet meer en niet minder. Bij mij toch.
Als men mij wil bereiken, dan buiten de kantooruren. Op m'n vaste telefoonlijn. En waarom zou ik moeten opnemen ? Ik zal zelf wel beslissen wanneer ik opneem, ik laat m'n leven niet dicteren door een gsm. Ik heb eens een rondvraag gedaan en wat blijkt ? De meesten vinden het een ramp, als ze niet bereikbaar zijn. Hoe zo'n klein, onnozel ding een mens z'n leven kan bepalen. De wereldproblemen zijn niets in vergelijking met het al dan niet bereikbaar zijn. Neem de proef op de som en laat uw mobieltje eens een ganse dag afstaan. De meesten zullen na een uur al gaan kijken of er geen berichtjes zijn. Ik gsm, dus ik leef.
Van mensen met een verantwoordelijke functie, kan ik nog aannemen dat die bereikbaar moeten zijn. Maar een doorsnee-mens ? Komaan zeg. Ik zie kinderen van amper 7 jaar met zo een ding vastgeplakt aan hun oor. Men spreekt altijd over een rook- drank en gokverslaving, maar een gsm-verslaving bestaat evengoed. Al die gsm's die constant afgaan, bevuilen evengoed de lucht en m'n gehoor. 't Is zoals die muziek, die men overal hoort. In iedere straat, in iedere winkelcentrum. Zet dat toch eens af en laat ons genieten van de stilte. Maar nee, we leven in een wereld van lawaai, van overlast, van etherbevuiling.
Wilt men de stilte nog horen, dan moeten we in een kerk binnengaan of een wandeling maken op het kerkhof. Schijnbaar de enig rustige plekjes die nog overschieten. Maar de meeste kerken zijn dicht. Rest alleen nog het kerkhof.
Is het verwonderlijk dat de mensen zo agressief zijn ? Als men opgejaagd wordt als aangeschoten wild, moet men niet komen klagen dat vroeg of laat de stoppen doorslaan hé ? En ze doen het zichzelf aan. In plaats van collectief te zeggen : genoeg is genoeg.......
Op m'n werk zie ik dat ook. Wat kan er in godsnaam zo dringend zijn, dat al dat werk op ene dag moet gebeuren ? Haalt men de deadline niet, dan is het teken dat ge te traag gewerkt hebt of dat ge uw werk niet goed verdeeld hebt. Ik deel m'n werk in, denkt ge dat ik de zolen van onder m'n schoenen ga lopen, omdat er iemand achter m'n vodden zit ? Da's de fout die R. ook maakt. Soms word ik gek van haar druk gedoe. Van haar bazig gedoe eveneens. Van het nooit kunnen toegeven van zelf in de fout gegaan te zijn.
Tegen mij is ze vriendelijk, want ik ben volgens haar een mens met wijsheid. Laten we wel wezen, ik laat me gewoon niet opjagen, wat ik vandaag niet gedaan krijg, zal ik morgen wel doen. Als m'n werk op 't einde van de week maar gedaan is hé ?
Ik heb gebeld naar uwen gsm, maar ge nam niet op. Zei R. me. Proficiat, was m'n antwoord en wat was er zo dringend dat ge naar m'n gsm moest bellen ? Dat wist ze al niet meer. Zo zie je maar. Ik heb haar uitgelegd dat ik m'n gsm opneem wanneer ik goesting heb en da's bijna nooit, behalve als het m'n kinderen zijn. Voor die maak ik een uitzondering, ge weet maar nooit dat er iets mis is met m'n kleinkinderen. Maar de rest ? Bellen naar m'n vast toestel, buiten de kantooruren hé ? Of 's nachts vanaf 01:00, maar dan liggen ze al lang in dromenland met de gsm op hun hoofdkussen.......


©GoNo