Wat een droom, wat een droom.......

GoNo verwerkt in koude schotel.


Ik sta voor de deur van een boerderijtje, ergens in het veraf gelegen Boechout. Omdat ik nieuwsgierig van aard ben, bel ik aan. Het duurt even voor er iemand komt, dus heb ik alle tijd van de wereld om m'n omgeving eens goed te bekijken. Op 't eerste zicht lijkt hier alles peis en vree, te mooi om waar te zijn. Hoe het komt weet ik niet, maar plots moet ik denken aan een hutje op de stille Kempen.....
De deur gaat open en voor mij staat een vrouw van om en bij de twee meter. Als ge zelf maar een onderdeurtje zijt, is alles wat er bovenuit steekt, reusachtig groot.
“ Ik ben Rozemarijn, wees welkom en wie zijt gij ?”
“ Euh, Sinterklaas ?”
“ Sinterklaas met een Zwarte Piet zeker ?”
“ Nee, vanmorgen douchke gepakt, 'k had nog wat douchegel en 't was al veertien dagen geleden hé?”
“ Allé, kom binnen, pak een stoel en blijf staan.....”
'k Voelde mij direct thuis, het boerderijtje ademde een sfeer uit van vrede en tijdloos voortbestaan. Een warme sfeer omarmde mij, deed me naar nog verlangen, deed me denken aan iets dat lang geleden bruusk afgenomen was. Een huis dat ooit eens een thuis was........
“ Wilt ge iets drinken ?”
“ Als dat kan......wat hebt ge allemaal ?”
“ Wij hebben water van de kraan, water van de regenton, afvalwater en zure regenwater, kies maar....”
“ Geef mij dan maar een koffietje met melk en suiker, in die volgorde....”
De koffie geurde, maar was een beetje waterachtig, maar 't was met liefde gegeven. Vanuit m'n ooghoeken nam ik de kamer op, miljaarde, het leek hier wel één of andere religieuze gemeenschap. Waar was ik nu weer terechtgekomen ? Ik, als ongelovige die ooit gelovig was en de bijbel bijna van buiten ken, had het kunnen denken. Dit kan alleen mij overkomen.
“ En zeg eens, welke wind heeft u naar hier gebracht ?”
“ Een zacht briesje, een zwoel windje heeft mij als een veertje naar hier geblazen.....”
“ Amai, mooi gezegd, zijt gij toevallig een dichter of iets in die aard ?”
“ 'k Wil niet stoefen, maar zo moogt ge me noemen of heten .”
“ En uw naam aub ?”
“ GoNo, gewoon GoNo.....”
“ Ik ben Rozemarijn,maar dat heb ik al gezegd en straks komen de zusters, misschien kunt ge eens kennismaken, 't zijn lieve zusters en ze eten niemand op, allé, als ze geen honger hebben hé ?”
M'n hart begon sneller te slaan, was ik geheel toevallig bij een kannibalistische gemeenschap verzeild geraakt ? Ik zag mij al op tafel staan als stoofpotje met een groentenkransje rondom mij. Of in een kooitje zoals Hanske, maar dat kon niet want ik was al vet genoeg....
Er kwam een zuster binnen, wat zeg ik, er kwam een zuster binnengedaverd. Ze bleek zuster Eucharista te zijn. Volgens mij had ze te veel naar de eucharistie geweest of ze had te veel arme drommels zoals ik opgegeten. M'n fantasie sloeg op hol en ik zag haar al likkebaarden, waarbij haar witte tanden flikkerden.
God sta me bij, dacht ik, maar god stond me niet bij, omdat ik ongelovig ben. Ik hoorde Afrikaanse muziek op de achtergrond, ze hadden waarschijnlijk de grote marmiet al op hun kampvuur gezet. Voor hen was het feest, een klein manneke van pakweg 93 kg in de pot, dat krijgt ge niet alle dagen over de vloer, laat staan in uwen pot.
Ik moest me hier uit zien te redden, maar hoe? Ik zocht naar een uitweg, om hier zonder kleerscheuren weg te geraken. Zou ik vragen om naar de wc te mogen en via het raampje het hazenpad kiezen? Maar stel dat er geen wc-raampje was en ze me opsloten in het toilet ? Dan was ik nog verder van huis en ik was al 13 km van huis......Of zou ik vragen om de tuin te mogen bezichtigen, in de hoop van over de haag te kunnen kruipen ? Maar m'n beentjes zijn te kort en 'k kon toch moeilijk een ladderke vragen. Ze hielden me in 't oog, ik voelde het en kreeg er kippenvel van. Nu begonnen ze allemaal te zingen, 't leek wel een generale repetitie , een soort van ritueel uit lang vervlogen tijden. En die Rozemarijn had de leiding over dat kannibalenkoor. Ze sloeg de maat, maar ik denk dat ze geheime aanwijzingen gaf, waarbij ze meerdere malen richting soeppot in den hof wees.....Dat ik zo aan m'n einde moet komen, wie had dat gedacht en dan zegt men dat muziek de zeden verzacht......

©GoNo