La douce France..........

De telefoon rinkelt. Ik twijfel er aan om de hoorn op te nemen, want ik ben naar de zoveelste herhaling van F.C. De Kampioenen aan ’t kijken. De spaghetti staat te pruttelen op een klein vuurtje, want beloofd aan Nieke, ons madam van de routing. Nieke moet nog groeien vandaar dat ik af en toe eens iets klaar maak voor haar. ’t Kan ook zijn dat ik bang ben, dat ze mij uit haar auto kiepert en ik te voet naar WMH kan gaan……Ik neem de hoorn toch maar op, want stel je voor dat ik gewonnen heb met de loterij, wat mij zou verbazen want ik speel niet mee. Maar toch ?
’t Is m’n dochter, die haar vakantie in Frankrijk aan het plannen is via internet. Aangezien ze weet dat ik omzeggens de helft van Frankrijk doorzworven heb, en enige kennis ter zake heb lijkt het haar beter om mijn gedacht eens te horen over haar plannen. ’t Is altijd prettig dat je kind zich nog kan herinneren dat het nog een papa heeft. De vraag die ze stelde ging over Montpellier. ’t Moet weer lukken, Montpellier ligt nog zuidelijker dan waar ik het laatst geweest ben. Ik ben gesneuveld in Juan-les-Pins en via een ommetje langs St-Tropez, Nice en Monaco zo terug gekomen naar m’n heimat. Na 3 weken als God in Frankrijk geleefd te hebben, was m’n geld zo goed als op en m’n zonnecrème ook. Maar ‘t was de moeite waard, spijtig dat in de loop der tijden al m’n foto’s zoekgeraakt zijn, zodat ik alleen nog vage herinneringen heb aan m’n omzwervingen. Al jaren zeg ik dat ik mijne Tour de France eens opnieuw wil doen, al was het maar om te zien hoe Frankrijk veranderd is na al die jaren. In ieder geval is Parijs veranderd, van een bruisende stad tot een verzuurde stad. En zeggen dat ik ooit met het idee gespeeld heb, om onder een brug van de Seine te gaan logeren, om alzo de sfeer van de bohémien op te snuiven. Met stokbrood en goedkope wijn.
En nu doet m’n dochter Frankrijk aan met caravan en bijhorende luxe. Ik zwierf rond grotendeels met autostop. Dat viel niet altijd mee, ‘k heb soms uren in regen en wind gestaan, omdat ik op de verkeerde plaats stond te liften. Als men onder een verbodsteken om te stoppen staat te liften, is het niet moeilijk dat er niemand wil stoppen om je mee te nemen. Buiten de gendarmerie, die mij op hun gewone onvriendelijke toon diets maakten, dat ik daar niets verloren had…….
Ik kan over Frankrijk een boek schrijven, de meesten zullen in gans hun leven nooit meegemaakt hebben wat ik gezien, gehoord en opgesnoven heb. Pater Erik wel, want die is te voet naar Compostela geweest, da’s nog straffer en daar doe ik m’n hoedje voor af hé?
En terwijl ik dit hier zit te schrijven, komen stukje bij beetje de herinneringen terug en zie ik terug m’n baas van de Zaman, een echte Italiaan die helaas verongelukt is met z’n sportieve Fiat 124. Ik werkte toen in Machelen als kok in z’n restaurant.. De dag dat we naar de vismarkt zouden rijden, kon ik niet mee wegens te druk in ’t restaurant en te veel couverts. Die dag is hij uit de bocht gevlogen en 12 meter dieper terechtgekomen. Hij had een hersenbloeding gekregen. De Voorzienigheid had met mij andere plannen, schijnbaar. Of louter toeval? ‘k Weet het niet. Ik mocht hem graag en we konden uren discussiëren over wanneer ik eindelijk eens Italiaans ging leren……’t Is al zolang geleden, maar ik herinner me dat de rijkswacht het slechte nieuws kwam vertellen midden in een coup-de-feu. De rest is geschiedenis, maar ‘k vraag me af hoe het met Simone z’n vrouw en Patricio z’n zoontje afgelopen is.
Het restaurant is enkele maanden na de dood van Armando verkocht en ik ben gaan werken in Brussel in een home voor werkende jongeren. Die home bestaat ook al niet meer, wegens afgebrand.
Moest ik bijgelovig zijn, ik zou haast geloven dat overal waar ik geweest ben, ik een spoor van vernieling achtergelaten heb……..Dat gaat van mensen die op de meest bizarre wijze aan hun einde komen tot verbranding van complete huizen……Zou er dan toch een demon in mij huizen ? ’t Zal wel allemaal toeval wezen, maar de twijfel knaagt hé ?

©GoNo