Zand erover...dat hij moge ruste in vrede!

't Is nu al welletjes geweest hé? Ik hoor wel graag enkele liedjes, maar om dagelijks van 's morgens tot 's avonds overspoelt te worden met z'n gekweel, lijkt me een beetje te veel van het goede. Bij leven en welzijn werd hij verguisd, vernederd en constant voor de rechtbank gedaagd wegens feiten die niet hard konden worden gemaakt. Een foto van de King of Pop bracht fortuinen op en zeker als hij zijne baby door het hotelraam hangt.
Men doet nu rondleidingen in een Neverland, dat leeg staat. Het enige dat men laat zien is de deur van z'n slaapkamer waar vijf sloten op staan, dit om de kijker te laten weten dat er zich vanalles afspeelde achter die gesloten deur. Als ik het goed begrepen heb is Neverland opgekocht door een steenrijke Amerikaan. Bijgevolg is Neverland al lang niet meer van Michael Jackson en zeker niet van de erfgenamen.
Ik vind voor iemand die een half miljard schulden had, hij er toch nog in slaagde er een riante levenstijl op na te houden. Z'n optrekje in L.A. moest niet onderdoen voor z'n Bobbejaanland. Begrijpe wie kan hé? Volgens altijd en immer weer goed ingelichte bronnen, leed hij aan een huidziekte, droeg hij een pruik op z'n donshaartjes en waren z'n kinderen ook niet van hem.
Maar heeft er al iemand bij stilgestaan wat hij doorgemaakt heeft? Een vader die met ijzeren hand regeerde over z'n kroost, z'n bron van inkomsten. Die de kleine, toen nog zwarte, Michael het podium en de studio inschopte of tegen de muur plakte. Die gewoonweg de jeugd van dat ventje afgepakt heeft? Waar zouden al die miljoenen gebleven zijn van de Jackson Five en van Michael?
De broers en zus van Michael bedankten op de rouwplechtigheid hun broer, z'n dochter huilde om haar vader, terwijl z'n zoontje een chewing-gum van de ene kant van z'n mond liet verhuizen naar de andere. 't Kan zijn dat hij dit deed om z'n emoties te verbergen, maar toch....
Wat me verbaasde was dat z'n ouders geen woord zeiden, ook de emoties zeker? Of was het door schuldgevoel? De rouwplechtigheid was à la Hollywood, maar de begrafenisplechtigheid van André Hazes riep bij mij meer emoties op. Een grote meneer is heen gegaan, ik gun hem z'n titel van King of Pop. Maar in de dood is iedereen gelijk, arm of rijk en de dood ligt altijd op de loer. Er is geen ontsnappen aan. Men zal hem nu ieder jaar herdenken en bij de vijftigste verjaardag van z'n dood, zal men zich afvragen wie hij was. Een voetnoot in de popgeschiedenis, een alinea in het Guinessrecordboek. Een graftombe met bloemen, onderhouden door z'n bejaarde kinderen...
't Kan ook zijn dat de wereld er na vijftig jaar geen moer meer om geeft en we al blij mogen zijn dat we kunnen overleven in de woestenij van wat eens Moeder Aarde was...

©GoNo