2015 of was het 2014?

Zoals ieder jaar weer opnieuw wordt er op 't einde van 't jaar terug gekeken op wat voorbij is. Wat waren m'n goede voornemens en wat is ervan terechtgekomen? Niets dus, moet ik eerlijk toegeven. Ik ben niet gestopt met roken. Soms rook ik minder, soms rook ik meer. De volmaakte balans, de gulden middenweg om het kind maar een naam te geven hé?

Wat heeft 2015 mij gebracht? Hetzelfde als in de voorgaande jaren. Deurwaarders die mij om de oren slaan met onophoudelijke aanmaningen om m'n schulden te betalen. De ene deurwaarder schrijft de reeds in beslag genomen inboedel, die overigens geen duit waard is wegens ouderdomsverschijnselen, van de andere deurwaarder op. Moest het zo triestig niet zijn, ik zou er nog kunnen mee lachen. Er gaat geen maand voorbij of ik krijg weer zo'n gele aanplakbrief in m'n bus, met een nieuwe datum waarop de openbare verkoop zal plaats vinden. Een datum waar ik steeds naar uit kijk, al was het maar om te zien wanneer ze m'n oude brol komen ophalen. Het spaart me een ritje naar het containerpark uit hé?

Is er dan niets positief gebeurd in 2015? Ja wel, ik hoef geen stempelkaart meer binnen te brengen en ik ben officieel geschrapt van de lijst van werkzoekenden. Volgens hun document

kan ik nu doppen tot ik op pensioen zal gaan. Da's nog minstens vijf jaar. Of er komt een nieuwe wet die mij op vervroegd pensioen zal sturen, zonder dat ik een loopbaan van 40 à 41 jaar moet hebben…

De rest van 2015 was overleven. Niet meer maar ook niet minder. De eindjes, zo die er al waren, aan elkaar knopen. Om de twee dagen een warme maaltijd, water van de kraan en het goedkoopste spuitwater. Af en toe eens aangelengd met grenadine. Koffie die smaakt naar in de week gelegde sokken, thee waar een Brit zich omdraaien in z'n graf. Geen kerst cadeautjes, maar dat hoefde ook niet, ik was toch niet uitgenodigd op het familiefeestje. De enige die ik hier nog mag verwelkomen is m'n jongste dochter. De rest heeft afgehaakt. Kan ze geen ongelijk geven. Wie wil er nu contact hebben met een oude brombeer? Dat ik hun vader ben? Vader worden is het werk van een kwartiertje pompen en tien seconden hoogtepunt bereiken. Negen maanden nadien zie je de vrucht van het weggeven van je sperma…

ik kreeg ook een aangetekende brief van m'n dierbare huisbazin. Ik moet m'n appartement verlaten op 31 maart 2016. Zonder opgave van reden. Zo maar. Leuk hé? Spijtig voor 't arme mens heeft ze zich een beetje vergist van de wettelijke opzeggingstermijn. Ze zal ervan uitgaan dat ik toch niet op de hoogte ben van al die wetten die constant veranderen. Niet dus hé? Maar dat kan er ook nog bij, denk ik dan. Ik kan, via een omweggetje langs Syrië, mij nog altijd laten inschrijven als asielzoeker. Om dan, na erkenning want ik spreek de taal van dit landje en ik zal de inburgeringscursus met glans doorstaan, een leefloon + woonst en andere sociale voorzieningen te krijgen. Dus, zoals je ziet, is de redding nabij, 't is kwestie van geduld te hebben, nietwaar?

Wat zal 2016 mij brengen? Niets wat ik al gehad heb. Ik maak mij geen illusies. Dieper kan ik niet meer vallen of ik zou een trede van de keldertrap moeten missen. Wat ik overigens al gedaan heb, toen plotseling het licht uit ging en ik twee treden miste. Met als gevolg een dikke buil en een geschaafde knie. Toen dacht ik ook: “ Wat ben ik diep gevallen”…

Aan m'n lezers en lezeressen wens ik een 2016 vol goede moed en levensvreugde...

©GoNo

Herfst…

De plotse koudegolf overvalt me als een dief in de nacht. Ik was de zomer al gewoon aan 't worden. Alsook de gewoonte om rond een uur of drie 's nachts een sigaretje te roken op m'n balkon. De nachtelijke serenades van verliefde katers nam ik er graag bij. M'n kat trok er zich weinig of niets van aan, ik nog minder. Ik speurde de hemel af naar tekenen van leven. Wanneer ga ik nu eindelijk een ufo zien, stelde ik me telkens weer de vraag…

' Hallo, aardbewoner, ik kom van Mars. Nee, ik zie niet groen. Ik zie er uit zoals jij, behalve dat ik zes vingers heb en zes tenen. Een foutje in de evolutie, zullen we maar zeggen hé? Bij ons, vinden de politiekers zes vingers geweldig handig, kwestie van beter te kunnen graaien, zeg ik altijd. Wat zeg je? Wacht even, m'n vertaalapparaat laat het weer afweten. Al die technologie en ik hoor nog minder dan een bejaarde Marsbewoner, die niet meer weet van welke planeet hij is. Zo, dat is dus weer gefikst. Wilt u de vraag even herhalen? Waar wij leven op Mars? In het zevende kwadraat, waar anders? Het zegt u niets? Mij ook niet. Maar dat ligt geheel aan de schrijver van dit stukje nietszeggende lectuur hé?

Maar nu even serieus hé? We wonen ondergronds, op plaatsen waar uw Marsautootjes nooit zullen geraken. En als ze te dicht komen, blazen we ze de lucht in. Zo simpel kan 't leven zijn hé? Wat komen jullie feitelijk uitvreten op onze planeet? Zoeken jullie soms een plaats om jullie vuile oorlogsspelletjes verder te zetten? Of zoeken jullie toekomstig asiel op onze planeet? Ik kan je nu al vertellen dat er strenge procedures bestaan, je komt er zomaar niet in bij ons. We zijn vredelievend, maar maak ons niet kwaad hé? Bij ons is iedere asielzoeker verplicht om te huwen met een inlandse schone. Kwestie van zich te assimileren en te integreren. Godsdienst, zoals bij jullie, bestaat bij ons niet. 't Is een bron van ergernis die we kunnen missen als kiespijn. Je zult verschieten hoeveel aardbewoners er al bij ons vertoeven. Al die onopgeloste verdwijningen verklaren veel, zo niet alles. Af en toe brengen we er zo eentje terug. Niets mee aan te vangen, goed voor een experiment, maar daar houdt het dan ook mee op. En als ze al zeggen dat ze ontvoerd waren door een ufo, wie zal hen geloven hé?

Bij ons betalen we geen belastingen, zoals bij jullie. Wat Mars ons schenkt is van iedereen.

Werken, zegt u? Daar hebben we robots voor. Die doen alle klussen, die wij al lang niet meer graag doen. Zoals het gras afmaaien of de vuilbakken buiten zetten. Nee, wij genieten volop van 't leven, zonder ons te moeten bekommeren om onze oude dag. Maar we leven ook een pak langer dan jullie hé? De gemiddelde leefcyclus is bijna tweehonderd jaar. Dat kunt u op jullie kloteplaneet niet zeggen hé? Onze steden liggen zo diep onder de grond dat we geen last hebben van de stralingen. Een inslag van een meteoriet is niet meer dan een kleine plof die we horen…

Wat zegt u? Of we gelukkig zijn? Wat had je gedacht? Nee dus. Echt gelukkig zijn we niet. De reden? We willen ook de sterrenhemel op een heldere nacht eens zien. Ik wil ook op m'n balkon een sigaretje staan roken, terwijl ik een gesprek voer met een aardbewoner. Maar 't zal nooit gebeuren, gezien uwen technologie mijlenver van de onze staat. Sorry, maar ik moet er van door, 'k ben vergeten dat mijne frietpot nog op t' vuur staat. Allé, 't was fijn om met u te praten, 'k hoop dat ik u nooit meer terugzie…'

En weg is de vliegende schotel, mij achterlatende met een dromerig gevoel. Wat mij plots tot het besef doet komen dat ik hier sta te rillen van de koude. Ik vraag aan m'n kat of ze dat ook gezien heeft. Ze bekijkt me alsof ik de hoogste graad van zinsverbijstering bereikt heb. Kom, zeg ik, laten we onze conversatie binnen verder zetten. Maar ze is al weg, ze houdt niet van koude, miezerige regen dat ik nu pas opmerk. 't Is herfst, denk ik, de bladeren zullen zoals ieder jaar van de bomen vallen. Een telkens wederkerend fenomeen waarover dichters zullen schrijven. En dan zal het beginnen vriezen, met een beetje geluk zal het ook sneeuwen. De feestdagen zullen hun opwachting maken. De eenzamen en minder gelukkigen zullen de hele santenboetiek vervloeken…

Zouden ze op Mars ook seizoenen hebben? Ben het vergeten te vragen. Waarschijnlijk wel, maar ondergronds is het eeuwig en altijd zomer, denk ik dan. Skipistes zullen ze daar wel niet hebben of het zal met kunstmatige sneeuw zijn hé? Ik vraag me af of ik daar wel zou willen wonen. Dat verplicht huwen met een inlandse ondergrondse schone met zes vingers en zes tenen, is voor mij een stap te ver. Nee, niet die schone, maar die verplichting hé?

't Is herfst en ik heb het koud. Twee truien en een dikke frak brengen geen soelaas. Toch maar de kachel aan zetten? Kruip in uwen nest, zegt m'n kat, onder het donsdeken is het lekker warm en schuif wat op of denkt ge dat ge alleen koud hebt?

©GoNo

Vloeken...

Vloeken….'t mag niet, zei de pastoor vroeger altijd. Tot hij een keer op z'n duim sloeg bij het ophangen van één of andere heilige. Jezus, zelf zoon van een timmerman die alle dagen meerdere malen vloekte, deed alsof hij niets gehoord had. Ieder huisje heeft z'n kruisje, dacht hij. Waarbij hij zich plots de bedenking maakte dat hij geweldige jeuk in z'n eigen kruis had…

Vloeken… 'k heb gevloekt en nog geen klein beetje ook. 'k Heb alle heiligen en konsoorten hartsgrondig verwenst. Inclusief de paus en z'n nageslacht. De reden? Omdat m'n dierbare venster-op-de wereld het weer eens opgegeven had. Windows noemen ze dat. M'n gat ja…

Bij mij was het meer een zwart venster. Door zwarte vensterramen ziet men niets hé? Een kwartier heeft het geduurd eer ik doorhad dat er geen leven meer in m'n pc zat. Maar geen nood, als bijna volleerde pc-technicus heb ik altijd een USB-stick achter de hand. Alleen wist ik niet meer waar dat rotding gebleven was. Vroeger zei ik altijd tegen m'n kinderen dat ze hun gerief op een vaste plaats moesten leggen zodat ze niet moesten zoeken. Al goed dat ze hier niet waren, 'k had nogal wat moeten horen…

Heel m'n kot afgezocht, waar is dat ding toch gebleven? Intussen liep ik te vloeken alsof m'n leven ervan af hing. Musti bekeek me met een half oog. Te lui om haar beide ogen open te doen. Ik vermoed dat ik haar stoorde in haar overpeinzingen over het wel en wee van een kattenleven. Kan ook zijn dat ze droomde van een kater. Een krolse kater die teveel aan de drank gezeten heeft en nu opgescheept zit met een fikse kater. Een homo-kat als 't ware. Die moeten er ook zijn, nietwaar? Kwestie van de voortplanting in stand te houden. Alhoewel?

Je hebt zo van die momenten in 't leven dat je wenst dat de aarde stil staat. Dat je terug kunt gaan in de tijd. Al was het maar om te zien waar je een USB-stick gelegd hebt. Waarom wordt al die elektronica niet in een visstick gestopt? Moet je nooit zoeken. Diepvries openen en daar ligt hij. Dat m'n pc daarna naar rotte vis ruikt, neem ik er graag bij. Je kunt niet alles hebben en krijgen in 't leven hé?

Ik tast m'n geheugen af. Wanneer heb ik dat kloteding nog eens gebruikt? Een goed jaar geleden? Da's lang geleden. Ik onthou maar van vijf voor twaalf tot twaalf uur. En da's al een hele prestatie. Wacht eens...heb ik die stick niet in de schuif met al die draden en andere benodigdheden om een pc deftig te laten draaien gelegd? Je moet eens kijken hoeveel kabeltjes er achter een pc lopen. Je houdt het niet voor mogelijk. Een kabeltje voor je boxen, eentje voor je toetsenbord, eentje voor je muis en ga zo maar door. Een wirwar van draden achter m'n pc. Tot er iets misloopt. 't Lijkt een beetje op de Gordiaanse knoop. Veel zin om die door te hakken met m'n chef-mes…

Schuif open getrokken. Na enig zoekwerk vind ik meerdere sticks. Ik wist niet eens dat ik er zoveel had. Waarvoor dienen die allemaal? Heb ik zoveel opgeslagen waarvan ik nu niet eens meer weet het hoe en nog minder het waarom? God mag en kan het weten. Hé, er ligt ook een recovery. Wat een naam voor een doodgewoon herstelschijfje. Klinkt als een afdeling in één of andere ziekenhuis. Misschien moet ik wel naar 't ziekenhuis met m'n pc? In de handleiding staat er niets dat verwijst naar een ziekenhuis. Even bellen dan maar?

' Hallo? Spreek ik met de afdeling recovery? Ja? Welnu, ik heb een klein probleempje. Het zit namelijk zo, m'n pc heeft schijnbaar de geest en z'n pijp aan Maarten gegeven. Er zit geen greintje leven meer in. Mond-op-mondbeademing heb ik al geprobeerd, maar 't valt niet mee om met uw muil op die verluchtingsgaatjes te plakken. Telkens ik inadem krijg ik een dosis stofdeeltjes binnen die smaken naar verschaalde sigarettenrook. De vraag is nu, kunnen jullie met al jullie gesofisticeerde apparatuur mij niet helpen? Ik ben ten einde raad en krijg de onweerstaanbare neiging en drang hem tussen hier en vijf minuten door het raam te kieperen…'

' Meneer, ik zal u doorverbinden met de afdeling psychiatrie. Als u eventjes uw adres opgeeft, komen we u en uwen pc gelijk ophalen…'

' Da's geweldig vriendelijk, ik ben blij dat er nog mensen bestaan die anderen onbaatzuchtig willen helpen. U verdient een standbeeld op uw grafzerk. Of op z'n minst toch een medaille voor moed en zelfopoffering…'

Waarna ik de rest van m'n al zo korte leven mag doorbrengen in een geluidsdichte gecapitonneerde kamer, gekleed in een dwangbuis van Armani. Maar zo ver is het niet gekomen hé?

Ik vertel de hele historie aan m'n kat. Bij gebrek aan vrouw is zij de enige waar ik tegen kan zagen. Ze kijkt me begrijpend en liefdevol aan. Voor één keer is ze een katje om zonder handschoenen aan te pakken. Er is nog toekomst voor deze rotwereld, denk ik plots en ineens. Zie ik nu een traan in haar ogen? Of is het m'n verbeelding? Bij nader inzien was het een druppel water die op m'n brilglas kleefde. Weeral eens vergeten om hem af te zetten bij het wassen van m'n aanminnig gelaat. Moet kunnen, ook een bril heeft recht op een portie water hé?

Ik steek de recovery in m'n pc, het kreng sputtert als een overjaarse hippie, die z'n Volkswagen niet meer in gang krijgt. Rare geluiden, niet meer normaal. Ik besluit om deze keer niet meer te vloeken, 't is al welletjes geweest. 't Is ook geen voorbeeld voor m'n kat hé? Een beetje opvoeding moet er toch nog zijn, denk ik dan…

Ik ruik iets dat aan 't verbranden is. Miljaarde, subiet schiet heel m'n kot in de fik. Ik woon op de derde verdieping en heb helemaal geen zin om naar beneden te springen. Ik lijd namelijk aan dieptevrees gepaard gaande met hoogtevrees. Dodelijke combinatie als men moet springen. Voor je te pletter slaat, ben je al gestorven aan een hartaderbreuk. M'n laatste gedachte zal zijn, amai dat gaat hier goed vooruit…

't Is niet m'n pc die in de fik staat, 't is verdorie men tafellaken waar m'n van de asbak gevallen sigaret een deftig gat in aan 't branden is. Ook dat nog. Nu vloek ik wel. Dat tafellaken heb ik als cadeau gekregen van m'n dochter. Speciaal meegebracht uit Egypte. Ik moet nu al op zoek naar een verklaring voor dat brandgat. 'k Zal haar wijsmaken dat de kat het gedaan heeft. Dat beest moet dringend stoppen met roken voor er ongelukken gebeuren…

Er komt leven in de brouwerij. Gepruttel en gesputter. Maar kijk, de vooruitgang staat niet stil. M'n beeldscherm floept aan. Voilà, c'est ça, rien ne va plus, ik kan beginnen aan een urenlange recovery. 396 updates moeten er binnen gehaald worden. Man, wat kan het leven toch eenvoudig zijn hé?

Ik vloek binnensmonds. Hoop dat God en al z'n heiligen me niet gehoord hebben. Vloeken, 't mag wel niet, maar 't kan toch zo'n deugd doen?

©GoNo

Met een wrang gevoel in de regen...

' Wat denk jij over al die vluchtelingen die naar hier komen?'

Zo, denk ik, de discussie gaat beginnen, 't heeft nog lang geduurd eer men m'n mening vroeg. Ik heb weinig of geen zin om in een oeverloze discussie te geraken waarvan ik al op voorhand weet dat ik het onderspit zal moeten delven. Tegen vier man discuteren die toch niet zullen luisteren naar m'n argumenten, is een hopeloze zaak…

' Tja, wat moet ik ervan denken?'
' Je hebt toch wel een eigen mening of ben je bang om er voor uit te komen?'vraagt P.
' Nee, helemaal niet, maar eerlijk gezegd interesseert het me weinig of niets. M'n voorvaderen moesten ook gaan lopen toen er hier oorlog was. Dus vraag ik me af wat wij zouden doen moest het hier opnieuw beginnen…'

Ze kijken me aan alsof het in Keulen aan 't donderen is, wat zou kunnen gezien de weerberichten…

' Onze voorvaderen zijn niet op de loop gegaan, ze trokken zich strategisch terug om daarna met vernietigende kracht terug te slaan...'zegt C. die nog majoor in het roemrijke Belgische leger geweest is. Hij kan het dus weten hé?

' 't Heeft wel vijf jaar geduurd om te hergroeperen in Engeland hé?'zeg ik met een tikkeltje sarcasme.

C., gewezen majoor, kijkt me plots bloeddorstig aan. Als hij nu een mitrailleur vast had,was ik eraan. Eens militair, altijd militair, denk ik dan…

' Ze moeten het leger inzetten tegen al die vluchtelingen. Op een legervliegtuig zetten en terug naar hun vaderland. 90 procent van die vluchtelingen zijn jonge kerels die hier willen profiteren van onze rijkdom. 't Zijn allemaal hooggeschoolden hé? Maakt dat m'n kat wijs, die gelooft misschien nog in sprookjes...'zegt onze majoor buiten dienst, met kwade stem.

' En die tien procent vrouwen en kinderen mogen dus blijven?'vraag ik met een lachje op m'n lippen.

' Ja, die mogen blijven, als ze zich maar aanpassen aan onze levensstijl en cultuur…'

Hij heeft een punt, denk ik plots. Dat hoor ik overal zeggen. Maar wat is onze cultuur en levensstijl feitelijk. Houdt dat in dat ze frieten met stoofvlees moeten eten? Dat ze moeten zeggen dat Rubens de grootste schilder is die Vlaanderen ooit heeft gekend? Dat Eddy Merckx de grootste wielrenner aller tijden is? Wie bepaalt er wat cultuur is? De geschiedenis van een volk?

' Ik kan je gelijk geven als je zegt dat ze zich moeten aanpassen. Maar bij m'n weten gebeurt dat bijna nooit hé? Vroeg of laat willen ze hun eigen cultuur leven en beleven. Wij klitten ook samen in het buitenland. Kijk maar eens rond je als je op vakantie bent in 't buitenland. En daar wringt het schoentje...'zeg ik, mij ervan bewust dat ik mij in een wespennest aan 't begeven ben…
De andere drie zwijgen, doen alsof ze nadenken over m'n woorden. Terwijl ik in hun ogen kan lezen dat ze zich afvragen wanneer ik eindelijk eens een rondje ga geven…

' Voilà, eindelijk eens iemand die de waarheid zegt. Aanpassen of oprotten. Dat ze hun vluchtelingen steken waar de zon niet schijnt. We hebben al problemen genoeg met onze eigen werklozen waar de meesten van hen ook tot de jeugd behoren. Dat ze eerst eens voor hun eigen volk zorgen. Er zijn hier genoeg behoeftigen die amper toekomen met hun uitkering of pensioentje…'

De ijzervreter krijgt zo waar nog een applaus van de aanwezige klanten. Ik kijk een beetje beteuterd naar het schouwspel, mij afvragende of al die mensen nu echt zo denken…
Populisme bestaat in alle lagen der bevolking, is m'n conclusie…

' Ik vraag me nog altijd af wat we zelf zouden doen moesten we in hun schoenen staan?'probeer ik nog een keer.

' We staan niet in hun schoenen hé? Wij wonen hier, hebben voor onze welvaart gewerkt. Alles wat wij verworven hebben, hebben we met onze eigen handen opgebouwd. En gij schrijvertje, die het allemaal zo goed weet, vertel me eens wie dat allemaal zal betalen? Waar gaan ze het geld halen om al die vluchtelingen te onderhouden? Ze spreken alle dagen  over de crisis, dat er moet bezuinigd worden om onze sociale zekerheid in stand te houden. Maar voor die tienduizenden vluchtelingen hebben ze plots geld in overvloed. En nu gij hé?'

Ik kan er geen speld tussen krijgen. Als ik erbij nadenk, dan voel ik dat hij gelijk heeft. Maar is alles zo zwart/wit? Ik zou willen zeggen dat iedere mens recht heeft op een menswaardig bestaan, dat grenzen gemaakt zijn door mensen. Dat er door de eeuwen heen altijd volksverhuizingen zijn geweest. Maar hoe krijg ik het verkocht aan mensen die zelf in miserie leven? Die zelf tot de nieuwe kaste van armoedzaaiers behoren? Ik ben ook één van hen, weet wat het is om iedere euro vijfmaal om te draaien alvorens hen uit te geven.

Ik heb m'n rekening betaald, met het excuus dat ik nog naar de dokter moest. 't Is met een wrang gevoel dat ik nu buiten in de regen sta…

©GoNo

t Ligt op mijne lever...

'

Waarom verbaast het me niet als ik lees dat sommige van die omhoog gevallen politici vergeten hun talrijke nevenmandaten aan te geven. Ik vermoed dat die onbenullen zo druk bezig zijn met het vullen van hun zakken dat er weinig tijd overblijft om, zoals het verwacht wordt van de gewone brave burger, zich daar ook nog mee bezig te houden...

't Zijn allemaal idealisten die deze job doen uit medeleven met de burger die recht hebben op een betere toekomst. Dat beetje ( ? ) belastingen dat we moeten betalen is het plaveisel naar het geluk. Ooit zullen we vruchten plukken van de boom des levensvreugde. Dat hebben de politici ons bij herhaling toch beloofd? Ze zijn nu bezig aan het creëren van honderdduizenden bijkomende jobs. We gaan binnen afzienbare tijd elk een job op maat krijgen. De juiste man of vrouw op de juiste plaats. Waarbij ik me afvraag of dat ook zal tellen in hun eigen werkomgeving. Ik heb zo de indruk dat er een hele rits van die verkozenen achter de vuilkar zullen mogen lopen, zo ze al in staat zullen zijn om plastic zak van zeven kilo op te heffen....

't Zal wat anders zijn dan champagne en kaviaar gratis te consumeren op onze kosten hé? Maar ik heb het vermoeden dat die fils-à- papa's niet in hun eigen vel gaan snijden. Nee, ze wanen zich hoog verheven boven het plebs. Ze leven nog in het tijdperk van de kasteelheren met lijfeigenen. In ivoren torens omgeven met bewakingscamera's en dikke muren. In geval er ooit een opstand uitbreekt zullen ze als de weerlicht verdwijnen naar hun zonovergoten buitenverblijven. In het buitenland wel te verstaan, kunnen ze daar rustig rentenieren van het geld dat ze van ons gestolen hebben. Ze spreken nu al maanden over de Griekse profiteurs. Zouden ze niet eerst in eigen boezem kijken?

Hoe lang kan men een bevolking nog uitpersen? Hoe verklaart men dat er een crisis is en men duizenden asielzoekers hier kost en inwoon heeft, terwijl de eigen bevolking meer en meer in de armoede geduwd worden? Hoe verklaart men dat alle grote banken meer en meer winst maken en hun CEO's dikke premies opstrijken? Hetzelfde scenario speelt zich af bij de grote multinationals. Zij moeten hun euro niet in twee bijten om toe te komen op het einde van de maand....

Mensen die de pech hebben om ziek te vallen worden bestempeld als werkonwilligen. Langdurige zieken zullen verplicht worden om een aangepaste job te aanvaarden. Gaan ze er niet op in, dan verliezen ze hun uitkering. Je hebt dus je hele leven gewerkt om te eindigen als armoezaaier. Ik ben ervan overtuigd dat er profiteurs tussen zullen zitten. Die heb je overal, nietwaar heren en dames politici?

De werkloosheid is gedaald kwam er onlangs ene minister van Werk met een smile tot achter z'n oren verkondigen. Het bewijs dat onze aanpak vruchten afwerpt, voegde hij eraan toe. Nee, beste excellentie, het bewijs dat zij die hun uitkering kwijt zijn gaan aankloppen zijn bij het OCMW. Dat zegt hij er niet bij hé? Zoek het maar eens op in Google...

Gehandicapten, werklozen, gepensioneerden, werkenden, allemaal krijgen ze minder en minder. 't Is al bezuinigingen wat de klok slaat, behalve bij hen zelf. Een dik varken weet ook niet dat een dun varken honger heeft hé? Ze staan er zelfs niet bij stil dat je een land ook kapot kunt bezuinigen. Op een dag valt er niets meer te halen en wat zal er dan gebeuren? Krijgen we dan een complete dictatuur? Waar alleen nog de macht van de wapens zal tellen? De geschiedenis leert ons dat geen enkele dictatuur het eeuwige leven heeft. Vroeg of laat zijn de mensen het beu om moegetergd te worden. In wezen zijn we allemaal zoogdieren en dieren kunnen rare bokkensprongen maken als ze in 't nauw gedreven worden hé?

We moeten sociaal , medelevend en solidair zijn. Er is weinig sociaal aan de verdoken belastingen die men ons langs alle kanten oplegt. Er gaat geen dag voorbij of ze vinden wel iets om weer eens onze zakken te zitten. Elektriciteit wordt weer een pak duurder, water en gas ook. Een onnozel pintje en de tabak ook. Dus moeten de mensen de tering naar de nering zetten. Met als gevolg dat de consumptie daalt. Een neerwaartse spiraal die niet te stoppen is. Sneeuwbaleffect noem ik dat. Minder consumptie is minder inkomsten voor de staat. Dus verhoogt de staat de accijnzen en btw. Doe er nog een schepje belastingen bovenop en zie hier het recept van de ondergang van een maatschappij. We zijn op weg om een tweede Griekenland te worden. Och, zeggen velen, het zal wel zo'n vaart niet lopen. We hebben nog meer dan 300 miljard euro op de spaarboekjes staan. Een appeltje voor de dorst? Wacht maar eens af, ze zijn nu al op zoek hoe ze aan dat spaargeld kunnen zitten. Legale diefstal hé? Om te investeren in de slabakkende economie? Laat me niet lachen, al die staatssteun in het verleden en het heden dient alleen maar om hun fabrieken te verplaatsen naar goedkopere landen waar mensen werken voor een paar euro's. Maar de levensstandaard is daar ook een pak lager als hier...

Maar we mogen blij zijn dat we hier leven en niet in een land waar er oorlog heerst. Alhoewel, ik twijfel soms of we niet op weg zijn om in staat van oorlog te zijn met onze eigen staat. Een landje dat men amper ziet op deze aardbol met de meeste ministers en regeringen voor amper elf miljoen inwoners. Allemaal te betalen met onze zuurverdiende centen. 't Kan niet op hé?

©GoNo

Even de tel kwijt...

Er gaat geen dag voorbij zonder dat ik overstelpt word met telefoontjes van onbekenden die mij een abonnement willen aansmeren. Op de meest onmogelijke uren, gaande van 8:00 tot 20:00. Ze kloppen daar schijnbaar lange uren in die callcenters.

' Spreek ik met X ?'

' Nee, u spreekt met Y, X is momenteel op vakantie op Antarctica...'

' Maar het nummer is toch...( waarbij ze m'n mobiel nummer herhaalt )...'

Ze schijnt me niet te geloven, de aanhouder wint zal ik maar denken, wat zij ook denkt waarschijnlijk.

' Kan ik de boodschap soms doorgeven? Ik heb een satellietverbinding met meneer X...'

' Nee, ik moet meneer X persoonlijk spreken over dit aanbod...'

' Misschien kunt u een tipje van de sluier oplichten? Over welk aanbod gaat het? Wie zegt dat ik niet geïnteresseerd ben in dat unieke aanbod?'

Ik hoor haar nadenken, haar baas fluistert haar nu in haar oor dat er een potentiële vis aan de haak hangt...

' Ja meneer, het gaat hem om de unieke gelegenheid om in het bezit te komen van nieuwe geslagen munten in zilver en goud met een beperkte oplage. De eerste munt krijgt u voor het luttele bedrag van 2,95€...'

' Wacht even, hoeveel is die munt waard? Wat zegt u? Twee euro? Dus als ik het goed begrijp betaal ik 95 cent meer dan die munt waard is?'

' Dat is een deeltje van de verzendingskosten, meneer..'

' Wat bedoelt u feitelijk met de eerste munt? Volgen er dan nog andere unieke munten?'

' Ja meneer, u kunt de eigenaar worden van een unieke verzameling munten die ieder jaar in waarde stijgen. Een belegging dus in deze tijden van crisis...'

Ik word er als het ware stil van. Ik zie mij al miljonair worden door het simpele feit om te beleggen in waardevolle unieke munten. Zouden er ook Romeinse of Griekse munten tussen zitten? Van die munten waarop duidelijk te lezen staat 450 BC? Terwijl ze geduldig wacht of ik toe zal happen, zoek ik op het internet naar beleggingen in waardevolle munten. Waarbij ik plots op een site kom die herdenkingsmunten aanbiedt, met dezelfde reclameslogan die m'n gesprekspartner hanteert...

' Kan ik u dan inschrijven? Geheel kosteloos en vrijblijvend, u kunt het abonnement ten alle tijden opzeggen, wij willen alleen maar tevreden klanten...'

' Die zogenaamde waardevolle munten zijn dat toevallig geen herdenkingsmunten?'

Stilte aan de overkant, haar baas krabt zich nu in het weinige haar dat er nog op z'n hoofd staat. De rest is verdwenen door klanten zoals ik. Stresserend zo'n callcenter leiden, zullen we maar denken hé?

' Mag ik uw naam en adres noteren? U krijgt de eerste munt binnen de vijf dagen opgestuurd. Profiteer er nu van, het aanbod is maar beperkt geldig...'

Ze laat zich niet van de wijs brengen, antwoordt gewoonweg niet op m'n vraag. M'n aanbod was ook maar beperkt geldig, de tijd om een antwoord te krijgen op m'n vraag...

' U heeft niet geantwoord op m'n vraag. Moet ik die nog eens herhalen?..'

' Wat was uw vraag dan wel?'

Ik hoor een lichte irritatie in haar stem, de vriendelijkheid is aan 't verdwijnen als sneeuw voor de zon. De stress van haar bijna kale baas slaat nu over op haar. Om het haar uit je kop te trekken, denk ik dan...

' Of die waardevolle munten toevallig geen herdenkingsmunten zijn?'

Weer een stilte. Is die vraag nu zo moeilijk? Intussen zit ik hier al een half uur te palaveren over iets dat me totaal niet interesseert. Maar ik verveel me, terwijl ik zit te wachten op m'n huisdokter die z'n sadistische neigingen weer eens zal komen botvieren op m'n eens zo goddelijk lijf. Het is altijd met een waar genoegen dat hij met veel plezier die spuit in m'n bil ramt...

' Er zijn inderdaad herdenkingsmunten bij, maar die zijn van verloop van tijd ook geld waard. U moest eens weten hoeveel verzamelaars grote sommen neerleggen op veilingen.

Een herdenkingsmunt van Kennedy bracht onlangs 16 000 dollars op...'

' Een schilderijtje van ene A. Hitler bracht nog meer op. Het is maar wat de gek eraan wil geven hé?'

' Meneer, kan ik u nu eindelijk inschrijven? Of bent u niet geïnteresseerd?'

Hoe komt ze er op? Na meer dan een half uur? Ik besluit haar op een muziekje te trakteren, zo doen die helpdesks het ook. Ik leg m'n mobieltje naast de boxen van m'n pc en jaag er een stukje hardrock door van ACDC. Ik weet het, het is niet mooi van mij om dat arme schaap, die ook maar haar job doet, zo de schrik op 't lijf te jagen. Maar ik troost me met de gedachte dat ze misschien in haar vrije tijd lid is van de Hell's Angels of een andere MC...

Het is stil en het blijft stil. De boodschap is blijkbaar aangekomen...

Rinkelgerinkel...( drie maal )...

Onbekend verschijnt er op het schermpje..

' Hallo, spreek ik met meneer X?'

' Ja, daar spreekt u niet mee...'

' Ik bel u omdat u zich ingeschreven hebt op onze site in verband met een overstap naar onze voordelige elektriciteitstarieven. U hebt plots de inschrijving afgebroken. Daarom bellen wij om u te helpen de inschrijving te voltooien...'

Voor de tweede keer deze dag word ik er stil van. Ze bellen me zelfs om te helpen met m'n pc-problemen. Wat een service, denk ik dan. Er zijn nog goede zielen die begaan zijn met het lot van het mensdom. Of zit er meer achter?

' En over welke tarieven gaat het?'

' De voordeligste tarieven van Eneco. Herinnert u zich dat nog?'

' Nee, ik heb een lichte vorm van dementie die gepaard gaat met een terugkerende Alzheimer...'

' Oei, meneer, da's niet zo rooskleurig...'

Beetje inspelen op m'n gemoed, een teken van medeleven doet het altijd hé?

' Had u problemen met uw pc? Ja, tegenwoordig moet je veel geduld hebben om een inschrijvingsformulier in te kunnen vullen. U bent niet de enige hoor, meneer. Maar wij hebben het probleem verholpen. Ik heb alleen uw adres en geboortedatum nog nodig. Zodra ik deze gegevens heb, bent u klant bij ons en geniet u van alle voordelen. De overstap van uw huidige leverancier naar ons, doen we geheel kosteloos. U hoeft zelf niets te doen...'

Prachtig toch? Geheel kosteloos doen ze het. Klein detail, hij vergeet dat de wet hen verplicht om geen kosten aan te rekenen voor een overstap...

' Ik moet dus niets betalen als ik wil overstappen?'

' Nee, helemaal niet, wij nemen de kosten graag voor onze rekening...'

' En ik die dacht dat de wet voorschrijft om geen kosten aan te rekenen. Een mens kan toch verkeerd ingelicht zijn hé?'

' Mag ik dan nu uw gegevens vervolledigen? Uw adres en geboortedatum volstaan...'

' Nee, ik had geen problemen met m'n pc. Ik heb de inschrijving afgebroken omdat ik eerst aan prijsvergelijking wou doen...'

' Meneer, u hebt wel al een verbintenis aan gegaan. Wij noemen dat een elektronische verbintenis...'

' Meneer, u moet nu eens goed luisteren. Een verbintenis kan er alleen maar zijn als er een contract ondertekent is. Het feit dat ik inlichtingen zoek op uw site, bestempel ik niet als een contract...'

' Dus meneer wil geen contract met ons? Dat kan gevolgen hebben...'

' Bedreigt u me nu? Welke gevolgen kan dat hebben? Gaat u me voor de rechtbank slepen? Ze zullen er daar eens goed mee lachen. 't Is een beetje te gek om los te lopen. Stel dat ik op een site van BMW of Mercedes ga kijken, dan ben ik volgens uw logica verplicht om die te kopen? Wacht even, blijf aan de lijn...'

Deze keer een stukje Frans Bauer, met het toepasselijke liedje:' Heb je even de tijd?'

Na twee minuten is de dreigende kerel spoorloos verdwenen....

Rinkelgerinkel ( drie maal )...

Onbekend...Daar gaan we weer en de dag is nog lang hé?

©GoNo

Bezinning...

Af en toe moet ik aan herbronning, als het ware in retraite gaan, om alles wat op mij afkomt te kunnen plaatsen. Zo zit ik al geruime tijd met de vraag of ik nu wel dan niet moet verder gaan met schrijven. Na talloze slapeloze nachten weet ik het nog altijd niet. Daarom heb ik besloten om ten rade te gaan bij m'n vriend Robbie, die toevallig ook nog psychiater is in de gerenommeerde psychiatrische  instelling van de Broeders van Liefde.

' Wel, wel, wie we daar hebben? Leeft gij nog? '

' Robbie, ik zit met een probleem...'

' Wie niet hé? Wie niet hé? Heel de wereld heeft problemen, daarom dat ik voor dit beroep gekozen heb, hé?'

' Robbie, proficiat dat ge nog niet werkloos zijt, maar m'n probleem is niet opgelost met een nietszeggend antwoord dat meer weg heeft van een vraag...'

' GoNo, we kennen elkaar al van bij 't leger, da's zo'n kleine 42 jaar geleden en je bent nog geen sikkepit veranderd. Rad van tong en altijd overtuigd van je grote gelijk, moet er nog zand zijn?'

' Ik sta weer te roepen in de woestijn, me dunkt. Ik dacht dat je me kon helpen, maar ik heb al spijt dat ik beroep gedaan heb op uw doordachte analyse van m'n gemoedstoestand. Kunt ge niet eerst vragen wat m'n probleem is? Of is dat te veel gevraagd?'

' Allé, vooruit met de geit, wat is uw probleem? Uw tijd gaat nu in...grapje, we mogen toch nog wel eens lachen hé? '

' Robbie, gaat gij zo met uw patiënten om? Prettig gestoord zeker? Of is het een zekere vorm van beroepsmisvorming?'

' Oei, oei, gaan we geleerd doen? Leg uw geval eens op tafel...'

Als ik m'n broek wil afsteken om m'n geval bloot te leggen, waarbij ik op de stoel moet staan, anders kan ik het niet op de tafel leggen. Waarbij ik me afvraag wat in mijn geval m'n geval hier mee te maken heeft. Maar kom, hij is de psychiater, heeft er jarenlang voor gestudeerd en wie ben ik hé?

' GoNo, ik bedoelde niet uw edele delen, ik bedoelde dat je uw geval eens moet uitleggen..'

' Robbie, spreek dan tenminste duidelijke taal hé? Dus, zoals ik al zei, zit ik met een probleem. Een groot probleem. Voor mij toch. Ik weet niet meer of ik moet stoppen met schrijven of juist niet. Ik breek mij het hoofd over de zin van het schrijven van verhaaltjes. Soms neemt de realiteit het over van de fictie en andersom ook. Soms denk ik wie zit er in godsnaam te wachten op m'n verhalen. Daarom heb ik een bezinningsperiode ingelast van twee maanden. Twee maanden geen enkel verhaal geschreven. In het begin viel het me zwaar, dat geef ik eerlijk toe, maar na een tijd treed er een gewenning op. 't Is een beetje zoals de liefde, als je alle dagen seks hebt vindt je er na verloop van tijd ook niets meer aan. Dan telt alleen nog maar klaarkomen  en voor de rest slaapwel hé?'

' GoNo, ik ben geen sekstherapeut, ieder het zijne en ik het mijne. Als ik het goed begrijp is uw probleem van die aard dat ge niet meer weet of je wel of niet moet doorgaan met schrijven. Tja, jongen, da's een groot probleem hé?'

Hij zegt het op een manier alsof het helemaal geen probleem is. Van uw vrienden moet ge 't hebben, denk ik altijd...

' Robbie, zit ge met mij te lachen, mislukt zielenknijper?'

' GoNo, 'k zou niet durven, ik probeer me in te leven in uw schrijnende en tevens hopeloze gemoedstoestand. Voorwaar geen gemakkelijke oefening. Maar ik zal erover nadenken en dan laat ik je iets weten via mail. Ik moet nu dringend naar m'n werk voor een receptie van een collega die op pensioen gaat. Weet ge wat? Schrijf je bezoekje aan mij eens op. Als je de drang plots krijgt om over te geven, ben je goed bezig...grapje...we mogen in 't leven toch nog eens lachen hé?'

En zo komt het dat ik dit verhaaltje, na enige bezinning, zit te schrijven. Mij afvragende wie er in godsnaam zit te wachten op dat relaas...

©GoNo

We gaan de boer op...

Soms geloof ik m'n eigen ogen niet. Toch staat het zwart op wit in de krant...

Neem nu die Indiase boer die verzopen is in z'n melk. Je zult het maar meemaken hé? Al goed dat die kerel geen melkallergie had, denk ik dan...

Een andere boer is omgekomen in een mestput. Gewoon beneveld door de gassen die in die put hingen. Ja, denk ik dan, hier hangt een geurtje aan...

Weer een andere boer wilde een geslacht varken door midden klieven, maar kapte per ongeluk in z'n eigen been. Resultaat, de boer gaat nu door 't leven met één been. De resterende varkens op z'n boerderij zijn niet te spreken over zoveel onhandigheid...

Een boer overreden met tractor door z'n eigen zoontje van acht jaar. Vroeg begonnen is half gewonnen hangt er op z'n schoorsteen. 't Is maar hoe je het beziet, denk ik dan...

En wat te denken van die boer in Afghanistan die er niet beter op vond om met een bazooka te schieten op de vogels die z'n pas gezaaide veld omploegden? De man kon duidelijk niet mikken, want schoot z'n eigen lemen boerderij in de fik. Heel z'n hebben en houden vernietigd, de vogels zijn niet te spreken over zoveel onhandigheid. De verzekering ook niet, denk ik dan...

Een boer die per ongeluk 10 000 liter melk laat weglopen in de beek? Het bestaat. Het hele dorp stinkt nu naar zure melk. Ik dacht dat er water in die tankwagen zat, was z'n uitleg. Of de man is kleurenblind of hij is zodanig gewoon om water bij z'n melk te doen dat het op een litertje meer of minder niet meer steekt. Ik begin te begrijpen waarom kaas naar water smaakt....de brandweer ook.

Tijdens een betoging van Franse boeren liep het helemaal uit de hand. de boeren hadden hun tractors op een helling geparkeerd. Eentje had schijnbaar vergeten de handrem aan te trekken. Resultaat? Tractor bolde helling af, kwam tot stilstand tegen een combi van de Franse gendarmerie. Die hadden nog juist de tijd om hun voertuig te verlaten en te rennen voor hun leven. Ze zagen nogal bleekjes rond hun neus en murmelden iets van boerenterroristen. Het scheelde niet veel of ze hadden die boeren overhoop geschoten. Hoe een vreedzame betoging kan ontaarden in een bijna slachtpartij, denk ik dan...

Daar staat dan weer tegenover dat die boeren een tankwagen met vloeibare mest ingezet hebben toen de Franse politie wou chargeren aan het nieuwe torengebouw van de Europese Centrale Bank. 't Is eens iets anders als een waterkanon, moeten ze gedacht hebben. De Franse politie was er niet graag bij, die reuk van verse koeiendrek krijg je niet zomaar uit je kleren hé? Na afloop mochten ze zelfs niet meer binnen in hun eigen woonst. Een woordvoerder van de ECB sprak van een ware schande. Wie zegt nu nog dat geld niet stinkt?

En de boer? Die ploegde rustig verder...ik ook.

Een boer in China weigert al meer dan tien jaar om z'n eigendom te verkopen. Hij woont er niet meer, maar blijft zich beroepen op een Chinese wet die zegt dat een woonst onschendbaar is. De bouwpromotoren zagen zich genoodzaakt te bouwen rond z'n stulpje. De ultramoderne weg eindigt nu pal voor z'n voordeur. De flatgebouwen rijzen op naast z'n erf. Hier in België hadden ze al lang een bulldozer over heen laten rijden, denk ik dan...  zoals met die illegaal gebouwde zomerhuisjes ten tijde van ( God hebbe z'n ziel) Robert Stevaert.

Boeren, 't is en blijft toch een ras apart hé?

©GoNo

Ik ben God niet...

Soms wil ik 's nachts de sterren uit de hemel plukken. De maan in m'n kamer hangen als m'n persoonlijk bezit.Soms wil ik dat ik m'n licht kan laten schijnen over zij die het goed menen maar nooit de kans zullen krijgen om hun stem te laten horen. Ik zou, met één vingerknip, al die gewetenloze moordenaars voor eeuwig naar de hel willen sturen. Branden in de eeuwige verdoemenis. Maar ik ben God niet...

Soms wil ik dat ik niet geboren ben. Vraag ik me af wat deze wereld mij nog te bieden heeft. Niets dan oorlog, verkrachting en moorden om me heen. Iedere dag opnieuw en opnieuw. Het houdt nooit op. Het maakt me misselijk. Waarom stopt de wereld niet met z'n rondjes te draaien? Soms zou ik de wereld willen stoppen, de tijd laten stilstaan. Al die schijnheiligen een stamp onder hun broek geven. Al die hypocrieten die zich verrijken op de kap van de gewone man hun geld afnemen en verdelen onder de arme mensen. Maar ik ben God niet...

Soms droom ik van een betere wereld, waar iedereen gelijke rechten heeft ongeacht z'n huidskleur of overtuiging. Dromen van een wereld waar de mens terug respect heeft voor de natuur en de dieren. Van een wereld waar stropers voor het geldgewin geen weerloze dieren meer afknallen. Waar babyolifantjes niet meer moeten zoeken achter hun vader en moeder, die omwille van hun ivoren tanden de dood gevonden hebben. Maar ik ben God niet...

Soms vraag ik me 's nachts af waar God gebleven is. 't Is moeilijk te geloven dat God bestaat als men ziet dat kinderen en onschuldige mensen ten prooi vallen aan gewetenloze moordenaars,  die in zijn naam oorlog voeren. Martin Luther King had ooit ook een droom. Zie wat er in de zogenaamde democratische USA gebeurt. Alle dagen wordt er een zwarte afgemaakt door politiekogels. De Amerikanen stellen wel orde op zaken in het buitenland, maar in hun eigen staten telt het recht van de sterkste. Ik zou willen dat het ophoudt, dat iedereen in vrede kan leven. Maar ik ben God niet...

De eeuwige jacht naar geld is de doodsteek voor het mensdom. Zij, die er in overvloed hebben, willen steeds meer. Zij, die er geen hebben, krijgen een aalmoes toegestopt. Juist genoeg om te overleven. Miljoenen mensen op de vlucht voor oorlogen. Ontheemde mensen die als ze geluk hebben mogen overleven in tentenkampen. Vijfenzeventig jaar geleden was de helft van België ook op de vlucht voor het oorlogsgeweld. Wij, de gewone burgers, hadden die oorlog ook niet gewild. Waar de politiek ophoudt te praten, wordt alleen nog de stem van de wapens gehoord. Wat houdt de burgers tegen om die oproerkraaiers tegen een muur te zetten? Nog voor ze de zoveelste oorlog kunnen beginnen? Het zou een pak ellende en rampspoed schelen, denk ik dan. Maar ik ben God niet hé?

Ik wil blijven dromen van een betere wereld, maar ik geloof er niet meer in. Naar de hel zal ik niet meer gaan, ik heb hem hier al meegemaakt. Ik heb gezien wat het mensdom met deze planeet uitgevreten heeft. We gaan binnenkort naar de maan en naar Mars, zodat we het daar ook naar de teelballen kunnen helpen. M'n kleinkinderen zullen waarschijnlijk op vakantie gaan naar Mars. Tot er daar ook een oorlog zal beginnen, want van wie is de maan en Mars?

M'n God, soms zou ik God willen zijn...

©GoNo

De psychologie van een ajuin...

Ik ben me nu al een aantal dagen aan 't verdiepen in de psychologie van een ajuin. Ik vraag me af waarom ik telkens moet huilen als ik een ajuin schil...

Wat voelt een ajuin als ik met m'n vlijmscherp mes de kop en de staart, bij wijze van spreken dan, afsnijd? Zou die ajuin de pijn voelen? Ik weet het dus niet. Wat ik wel weet, is dat ik steevast moet beginnen huilen. Ergens zendt die verdomde ajuin een signaal uit, 't kan bijna niet anders. Zo van, ik laat je huilen om het leed en de pijn die je me aandoet. Bij het kuisen van andere groenten heb ik dat niet. Ik heb nog nooit gehuild als ik selder, prei of tomaten snij. Hoe zouden die groenten zich voelen terwijl ze langzaam maar zeker tot het kookpunt gebracht worden? Je zult maar denken dat je een fris badje krijgt hé?

Ik spreek tegen m'n kamerplanten. Ik stof ze af, geef ze regelmatig water en voedingsstoffen. Ze belonen me daarvoor met door te groeien en te bloeien. Als ik bijna dode bladeren en stengels verwijder, zeg ik telkens dat het maar even pijn zal doen. Tegen een ajuin zeg ik niets, te druk met in tranen uit te barsten. Je zult maar een ajuin zijn, denk ik dan. Je hele leven opgebouwd, laagje per laagje. Tot je een volwassen ajuin bent geworden. Dan wordt je uit je vertrouwde omgeving geplukt. Vaarwel vrienden medeajuinen. Met een beetje geluk kom je met je vriendjes op een droogzolder terecht. Tot daar nog aan toe, er zijn er wel die onder een zonnebank gaan liggen. Ook om uit te drogen. Ze steken je in een zakje en voor je het goed en wel beseft, lig je ergens in een winkel of supermarkt te wachten op wat er nu zal gebeuren...

Je ziet de mensen je aankijken, ze voelen aan je of je niet rot bent. Nee, ik ben nog vers, ik lig hier nog maar een paar dagen, denk je dan. Je weet het nog niet, maar als ze je meenemen is het om je recht naar de slachtbank te lijden. Met een beetje geluk, ben je niet onmiddellijk aan de beurt. Uitstel van executie? En iedere keer als die mensenhand in de zak grijpt, sta je doodsangsten uit. Je hebt gezien wat er met je nieuwe vriendjes gebeurd is. Je probeert je weg te steken achter een grotere ajuin. Tot je een baas treft die geen onderscheid maakt tussen groot of klein. Zoals ik dus...

Ik heb me vanaf nu voorgenomen om eerst m'n ajuinen te verdoven. Alleen weet ik nog niet wat de beste methode is. Zouden wetenschappers al een studie gemaakt hebben over het verdoven van ajuinen? Bestaat er al een duurbetaalde studie over? Dat weet ik dus ook niet hé? Ik kan natuurlijk ook opteren voor reeds gesneden ajuinen. Dan heb ik die barbaarse daad van het vermoorden van een ajuin tenminste niet op m'n geweten. Maar dan speel ik de voeling met m'n ajuinen kwijt, denk ik dan. Nee, 't is allemaal zo gemakkelijk niet als het schijnt. En we weten dat schijn kan bedriegen hé? 't Is niet omdat de zon schijnt dat het warm is...

Ik kijk met gemengde gevoelens naar m'n ajuinen. M'n hart doet pijn als ik m'n mes erin zet. M'n ogen en m'n gemoed schieten vol tranen. Ik murmel dat het maar even pijn zal doen. Ik geloof het zelf niet, maar misschien verzacht het de pijn een beetje hé? Ik zeg tegen de grootste ajuin dat hij sterft zoals hij geleefd heeft, kort maar hevig. Hopsakee, de pot in, lekker zwemmen met de stukjes selder, tomaten, aardappelen, wortelen en andere ingrediënten om een volwaardige juliennesoep te maken. Nu nog wat ribbetjes erin en meer moet dat niet zijn. De ander ajuinen in de zak vragen zich nu af wanneer het hun beurt zal zijn. Hoe lang mogen wij nog genieten van ons samenzijn in deze zak, hoor ik hen vragen. Niet huilen, antwoord ik, jullie beurt komt nog wel, iedereen op z'n beurt zoals bij de belastingen en in de biechtstoel...

Er zegt er ene dat hij feitelijk een pijpajuin is, maar door een hormonale afwijking en een teveel aan groei-en meststoffen de totaal verkeerde kant opgegaan is. Een pijpajuin? Een homoajuin dus? Moet kunnen, denk ik dan, ik ben nogal tolerant in zulke zaken. Morgen eens kijken in de supermarkt of er daar zakken ajuin liggen verpakt in een regenboogzakje. Je weet maar nooit hé? Maar dit geheel terzijde en zonder de minste relevantie...

De soep staat heerlijk te pruttelen. De geur verspreidt zich door m'n bescheiden appartementje. De kat zit nu al te likkebaarden. Die hoopt dat er een stukje vlees in haar etensbakje terecht komt. Ik roer in de pot, de ajuinen gunnen mij geen blik. De rest van de groenten ook niet. Zouden ze kwaad op mij zijn? Zouden ze afgesproken hebben om mij compleet te negeren? Het lijkt er wel op. Straks is m'n soep weer eens zuur. De enige manier om mij te laten verstaan dat ze ook een recht op leven hebben, denk ik dan...

De psychologie van een ajuin zit verdomme raar in elkaar.

Om van te huilen, is het niet?

©GoNo

De stoel...

De volgende. Met een bang hartje gaat de vijftigplusser binnen in het bureel  waar de vierschaar klaar zit om hem te onderwerpen aan een kritisch verhoor. De in maatpak gestoken heren bekijken hem alsof hij het achtste wereldwonder is. Er staat een stoel voor de lange tafel, die ook dienst doet om koude buffetten te geven. Voor de heren staan een flesje cola, een flesje bronwater, koffiekoeken en een thermoskan met koffie. Er ontbreekt alleen nog wat kerstversiering, denkt de man...

De man blijft geduldig wachten op de toelating om te gaan zitten. Die er niet komt. De man blijft dan maar rechtstaan...

' U komt solliciteren voor die job als hulpmagazijnier?'

 Nee, ik kom solliciteren voor die job als directeur-generaal, denkt de man...

' Jawel, meneer...'

' Zozo, waarom wilt u deze job?'

Waarvoor dient die stoel, vraagt de man zich af...

' Ik wil deze job omdat ik denk dat ik een geschikte kandidaat ben en ook omdat ik interesse heb in auto-onderdelen. Als hobby restaureer ik oude wagens, vandaar dus m'n interesse hé?'

Ze bekijken hem met enige argwaan. Wie zegt dat hij er niet op uit is om dure onderdelen te verdonkermanen? De vorige hulpmagazijnier is ook ontslagen om die reden en die restaureerde helemaal geen oude wagens...

' Kunt u zelfstandig werken? Daarmee bedoelen we of u, in geval van ziekte van de magazijnier, de binnenkomende en uitgaande orders kunt verwerken. Het magazijn is computergestuurd, dus enige kennis van computer is hier wel vereist. Het ingeven van gegevens en bestanden moet nauwgezet gebeuren. We kunnen ons geen fouten veroorloven tegenover onze klanten, dat begrijpt u toch wel, mag ik hopen?'...

Ja, denkt dat heerschap dat ik een debiel ben, denkt de man...

' Ja, dat begrijp ik, maar ik mag toch veronderstellen dat ik een opleiding krijg in de firma?'

' U mag dat veronderstellen, maar wij verwachten iemand die weet hoe hij om moet gaan met een computer. We vinden het geldverspilling in deze tijden van crisis om een opleiding te geven aan iedere nieuwkomer. Wij zijn de VDAB niet hé?'

De man kijkt naar de stoel. Moet ik hier nog lang rechtstaan, denkt de man...

' Ik zie dat u al gewerkt hebt als magazijnier. Waarom bent u ontslagen?'

Hallo? Kan die afgeborstelde niet lezen, denkt de man....het staat toch duidelijk op z'n sollicitatieformulier...

' Wegens faillissement van het bedrijf, waar ik meer dan twintig jaar gewerkt heb. Op mijn leeftijd ligt het werk niet zomaar voor het oprapen hé?'

De heren kijken elkaar aan. Hij is wel mondig, fluistert de ondervrager achter z'n hand. Zal ook wel aangesloten zijn bij de vakbond, antwoordt de man naast hem, ook fluisterend...

' Bent u aangesloten bij een vakbond?'

' Ja, al jaren en 't is gemakkelijk voor m'n werkloosheidsvergoeding...'

' Er bestaat ook een hulpkas voor werkloosheidsvergoeding. Die staken nooit...'

Waar willen die heren naar toe? De man schudt z'n hoofd, kijkt hen aan met grote vraagtekens in z'n ogen...

' Meneer, ik kom hier solliciteren omdat ik die job wil, wat hebben al deze vragen nu te maken met het invullen van deze werkaanbieding? Geef me de kans om te bewijzen dat ik deze job aan kan, meer vraag ik niet. Bent u, na afloop van m'n proefperiode niet tevreden, kunt u mij alsnog buitengooien. Maar ik verzeker u nu al dat dit niet het geval zal zijn....'

De ondervrager kijkt op het klokje dat voor hem staat. De twintig minuten zijn bijna om. Hij zucht, een beetje verveeld, Een hele dag vervelende vragen moeten stellen, wie verzint het toch zoiets? Ting, ting doet het klokje...eindelijk, 't zou gaan tijd worden...

' Meneer, we nemen uw sollicitatie in beraad. Binnen de veertien dagen krijgt u bericht van onze firma...'

Twintig minuten van rechtstaan zijn voorbij, denkt de man...

De heren halen opgelucht de adem. Doen zich te goed aan de koffiekoeken en een kop koffie. Verdwijnen door de achterliggende deur die de toegang is naar een overdekte koer, waar er gerookt mag worden...

' En wat denk je van die laatste vent?'vraagt er ene.

' Het zal ons imago van jonge firma niet vooruit helpen als we die oude zakken in dienst nemen hé?'

' Nee, dat geloof ik ook niet. Daarentegen hij heeft wel de ervaring en aan werklust ontbreekt het hem ook niet...'

' Werklust? Dat valt nog af te wachten, eerst zien en dan pas geloven hé? Wat mij dwarszit is dat hij aangesloten is bij een vakbond. Die rooie rakkers zijn er als de kippen bij om de hele boel plat te leggen...'

' Initiatief nemen zit er ook niet in. Heb je gezien dat hij voortdurend naar die stoel keek? Vroeg zich waarschijnlijk af waar die voor diende? Om op te zitten wilde ik hem zeggen. Hoe dom kan men zijn om twintig minuten recht te staan, terwijl er voor uw neus een stoel staat?...'

De heren gaan lachend terug naar binnen...

De volgende...

Een jonge kerel, netjes gekleed en geschoren, doet z'n intrede. Hij kijkt vrank en vrij de heren aan. De oortjes van z'n mobieltje hangen rond z'n nek alsof hij bij de geheime dienst werkt...

' Bijna een goedemiddag...'zegt hij.

Zonder blikken of blozen ploft hij zich neer op de stoel...

' Wat een onbeschofterik...' fluistert een andere ondervrager, vanachter z'n hand.

' Zeg dat, zeg dat wel...' fluistert z'n collega terug.

' U komt solliciteren voor de job van hulpmagazijnier?'

' Nee, ik kom solliciteren voor de job van hulpmagazijnier...'zegt de jonge kerel met een grijnslachje.

' Meneer lacht graag, zo te horen?'

' Lachen is gezond hé? Niet altijd want ik heb een nonkel die zich letterlijk doodgelachen heeft toen hij z'n belastingbrief kreeg...'

' Kent u iets van computers?'

' Ik ben geboren met een computer aan m'n navelstreng. Als die pc niet moest bestaan, zou ik hem zelf uitvinden...'

' Hebt u ervaring met het werken in een magazijn?'

' Ik heb als jobstudent gewerkt bij de Colruyt. Daar werken ze ook met computers...'

' Je kunt de Colruyt niet vergelijken met een firma die gespecialiseerd is in auto-onderdelen. Wij verschepen onderdelen naar zowat alle landen ter wereld. Het vergt wel enige kennis ter zake om al die onderdelen bij naam te weten...'

' Zo moeilijk kan dat niet zijn hé? Kwestie van een beetje concentratie en een beetje opleiding van de firma. Ik zeg altijd al doende leert men...'

' Wat verwacht u van onze firma?'

' Een goede verloning, extralegale vergoedingen, een firmawagen en een laptop. Kortom, de gebruikelijke voordelen. Die, zoals u weet, compleet aftrekbaar zijn van de belastingen. U doet dus geen verlies en ik ook niet. Wanneer kan ik beginnen?..'

' Wanneer kunt u beginnen?'

' Volgende week, de maandag?'

' Dan verwachten wij u aanstaande maandag. U kunt nu een rondleiding krijgen in onze firma, die u nu al van harte welkom heet...'

De jonge kerel kijkt verbaasd. Het was helemaal z'n bedoeling niet om hier te komen werken. Vijfentwintig ben ik en ik moet al beginnen werken, denkt hij, ik had beter m'n grote muil gehouden...

De heren vragen vriendelijk aan de drie overgebleven kandidaten om op te krassen. Ze hebben de geschikte man voor deze toch wel verantwoordelijke job gevonden. Een vlugge berekening zegt hen dat ze die jonge kerel nog minstens tweeënveertig jaar als slaaf kunnen gebruiken....

©GoNo